Dinsdag 10 juli, 352e dag en Woensdag 11 juli, 353e dag

Op de om ons heen liggende jachten heerst nog volop rust als wij ons bijbootje aan boord trekken en op het voordek vastbinden. We gooien los van de mooring en varen naar de diesel ponton om onze watertank te vullen. Gratis dit keer, en met een 'good trip guy's' maakt de hulpvaardige olieman ons lijntje los. Aan bakboord zien we de ingang van de rivier de Fal, waar Falmouth zijn naam aan te danken heeft langzaam uit het zicht verdwijnen. Eenmaal buiten kunnen we pal Oost uit en de zeilen gaan in de passaat stand ( beide voorzeilen uitgeboomd). Mooier kan het niet met die Westen wind. Het is druk op zee, althans, meer verkeer dan we op de oceaan gewend waren. Overdag allemaal goed in te schatten, de afstand en de snelheid van hard varende motorboten, vissers, zeiljachten en mega containerschepen. Maar in de nacht altijd een stuk moeilijker. Om de drie uur krijgen we uitgebreide weersinformatie op de marifoon via de Coastguard van Falmouth en later van Brixham. Het weer baart nog geen zorgen, de harde wind moet donderdag pas komen. Op rompsnelheid gaan we door de onstuimige golven. We hebben bijna vol zeil op staan, een magnifiek gezicht! Het groene water, aan de kust, de witte krijtrotsen in de zon, bedekt met een zacht glooiend groen tapijt en hier en daar een wit zeiltje tegen de horizon. Zeilen langs de Engelse Zuid West kust is een genot. De hele verdere middag worden we omsingeld door oorlogsschepen die vanuit de havenstad Plymouth komende, bezig zijn met een militaire oefening.
Straaljagers vliegen op spectaculaire manier laag over het water en voeren schijnaanvallen uit op de 'Man o war' zoals in Engeland een oorlogsbodem heet. We kijken onze ogen uit en volgen de verrichtingen met de verrekijker om maar niks te missen. Dan plotsklaps, einde oefening, we zien de schepen, vier in getal, koers zetten naar Plymouth. De 'oorlog' is al weer voorbij. Ze willen vast met warm eten thuis zijn. Voor we het weten is het tijd voor een biertje en mag ik de kombuis in voor het avondeten. De wachten worden ingedeeld voor de nacht en de zeilvoering daar op aangepast. Bij toenemende wind hoeft de roerganger slechts de voorzeilen in te draaien en geen gedoe in het donker op het voordek of grootzeil reven bij de mast. Dit alles uit veiligheidsoverwegingen. Het is weer bar koud en nu kunnen we niet binnen zitten, maar moeten echt buiten staan om de vele scheepsbewegingen in de gaten te houden. Het AIS alarm gaat om de haverklap en met het drukke marifoon verkeer is het voor degene die een paar uur mag slapen niet echt een rustig nachtje. Gelukkig is het alweer vroeg licht, hetgeen de navigatie een stuk makkelijker maakt. In de ochtend begint de wind fors aan te trekken en onze ETA verschuift langzaam naar voren. Mooi, kunnen we in de middag bij de Needles, (een groepje rotsen) zijn, waar ik me zeer op verheug om er foto´s te kunnen maken. Het is een smalle ingang bij het eiland Wight en je vaart er vlak langs. Maar zover is het nog niet, er moet een tweede rif in het grootzeil want het waait inmiddels behoorlijk hard. Mooie groene rollers met witte schuimkragen proberen de “Robeyne' in te halen en het lukt ze aardig, ze lopen keurig onder ons door en vervolgen hun weg naar de horizon. Als we de beroemde 'Needles' naderen heb ik foto en filmcamera bij de hand.

Het waait inmiddels 35 knopen met brekende golven. Naast ons nog een zeilschip en achter ons een zeeschip dat ons nog meer een gevoel geeft opgejaagd te worden. De stroom trekt ons met meer dan twee knopen naar binnen en met negen knots over de grond stuiven we langs de Needles, de Solent in. Met de stroom tegen moet je hier echt niet zitten, we hebben gewoon geluk dat we op het goede moment aankomen. Thuis heb ik een videofilm van het Nederlandse zeiljacht, de 'Flyer', schipper Connie van Rietschoten en zijn bemanning komen als winnaars van de' Whitbread Round the World Race' na de 'Needles gepasseerd te zijn de Solent in stuiven. In een heftige bui, met windstoten tot 65! knopen wind jakkeren ze naar de finish bij Cowes. De volgboten met tientallen familieleden en belangstellenden kunnen de snelle tweemaster nauwelijks bijhouden. Hun kleine storm spinnaker wordt finaal uit de lijken getrokken en de 'Flyer' helt spectaculair over van bakboord naar stuurboord. Als wij op de Solent zitten komt er ook een bui met onweer, de lucht wordt gitzwart en het belooft niet veel goeds, onze zeilen gaan naar beneden en voor top en takel waaien we nog met drie knopen, plus twee stroom, is vijf, de goede kant uit. Het zicht is door de hevige regen beperkt, het weerlicht en dondert. René weet een idyllisch riviertje waar we voor de komende dagen kunnen gaan liggen om het naderende slechte weer af te wachten. Goed plan, de ingang van Beaulieu River, want zo heet het, is nog even lastig, wind en regen spelen ons nog steeds parten, maar eindelijk zijn we tussen de rode en groene stokken. Midden vaarwater houden is noodzakelijk, het is een ondiep getijden riviertje in een 'wetland' omgeving. Dan breekt de zon weer door en varen we langs groene oevers met hier en daar een landhuisje, nou ja huisje! Het lijkt en beetje op onze Vecht. Het pittoreske stroompje meandert door het lieflijke landschap. Mooie antieke houten jachten liggen als deftige 'Grand old Ladies' op de rivier aan moorings, het zijn beelden van weleer. We slalommen over het kabbelende bruine water er omheen en na enkele mijlen zijn we bij Buckler's Yacht Harbour en leggen ons schip aan een drijvende ponton midden in de rivier.

Als de motor uitgaat overvalt ons weer die heerlijke rust en stilte. Scholeksters stappen parmantig door de modderige oever, een aalscholvertje duikt naast ons naar de diepte op zoek naar vis. De zon verwarmt ons kuipje en de damp slaat van het, door de onweer nat geworden, voordek. Tevreden nemen we een biertje, wat een contrast met een paar uur geleden, een verademing gewoon. Niks zeggen, luisteren naar de stilte, Beaulieu River, veilig terug in de warme schoot van moeder aarde . Beer.