woensdag 31 augustus 2011

Ria Pontevedra

Zondag 28 augustus 35e dag
Acht uur , Coen en ik zwemmen, brrrrrr koud, ook binnen is het maar 15 graden. Als Suzan op de koffie komt is de zon klaarwakker en gloeit per uur hoger. Het voorstel is een forse zondagochtend wandeling naar het eind van de baai. We trekken onze wandelstappers aan en even later peddelen twee kleine rubberbootjes naar het, inmiddels druk bezette strand. Tussen de zonaanbidders door trekken we onze minibootjes hoog en droog het zand op. Als we naar zee kijken zien we de' Sobat Kras' en de 'Robeyne' zusterlijk naast elkaar schommelen op de rustige deining. De badgasten zullen bij deze aanblik wellicht wegdromen bij verre reizen over zee. Wij daarentegen gaan kijken hoe zij, wonen, werken en leven in het Spaanse achterland. Het smalle weggetje gaat al direct erg stijl omhoog en slingert door mini wijngaarden en dito boomgaarden met rijk beladen bomen. Her en der een vakantiehuis verscholen achter veel groen met blaffende viervoeters achter 't hek. Bij een kruispunt houden we overleg, moeten we nou links of toch maar rechts. Een grappig mannetje op een gammele scooter met een drie maten te grote helm biedt de oplossing. We moeten rechts en het is nog cinqo kilometer naar Alban aan het einde van de Ria, misschien" poco mas" roept hij ons nog na. Nou het werd 'mas' ! Het smalle weggetje gaat over in een autosnelweg met weinig ruimte voor een vijftal Nederlandse ééndaagse wandelaars. Strak langs de vangrail vervolgen we onze weg. De auto's met gezinnen razen langs op weg naar het strand of naar oma, het is tenslotte zondagochtend!
Anderen weer met de ramen open, met jongelui, zijn net rijdende disco's. Hun boenke boenk hoor je nog zes haarspeldbochten verder. Opvallend is het zwerfvuil langs de weg. Ze pleuren maar alles het raam uit in de berm. Cola en Red Bull blikjes zijn favoriet. Jammer zo'n prachtige natuur. Nou, kom niet ergeren, in ons land is het trouwens net zo erg. Na twee en een half uur zijn we in Alban. Ook hier een heerlijk strand vol vrolijke Spanjaarden. Gezinnen met kinderen en jongvolk. Mooie Spaanse schonen paraderen over de houten 'catwalk' die naar het verkoelende water loopt. Ze zijn nog jong maar kijken met een verleidelijke blijk de wereld in. Gelijk denk ik aan een uitspraak van goede vriend Rik. Als we in St.Tropez op ons bekende terras zaten en er kwamen van die jonge, meestal uit de Oostbloklanden afkomstige hittemetitjes in mini rokjes voorbij, waggelend met hun mooie lange benen op paalhakken kon hij het niet laten te zeggen: " Ze hebben de striemen van de pampers nog in hun billen"!
Bij een eenvoudig strandtentje zoeken we verkoeling tegen de zon en lessen onze dorst met bier en fris. Het hele terras staat vol met mannen en jongens, die zich vergapen aan een groot tv scherm met het verslag van de Formule 1 autorace. Net als bij het voetbal is het een kabaal van jewelste. Bij elke inhaalpoging wordt er enthousiast geklapt en geschreeuwd. D'r moet wel een Spaanse coureur het heel goed doen. De meisjes op het strand krijgen jammer genoeg geen aandacht, alle explosies van de hormonen ten spijt. Het is inmiddels half drie en we willen wel wat eten. We waren al langs een restaurant gelopen waar heerlijke luchtjes uit de keuken kwamen. Helaas, daar moeten we drie kwartier wachten, dat gaan we mooi niet doen. Even verder hebben we meer succes en dan zitten we in zo'n echt Spaans eethuis. Koele neonlampen aan het plafond, wel gezellig vol met smikkelende Spanjaarden. Calamares, gamba's a la plancha en heerlijke salades. We laten het ons goed smaken en alles voor heel redelijke prijzen. Dan realiseren we ons dat we nog twee en een half uur terug moeten en rekenen maar snel af. Terug op de landweg lopen we langs een hoge muur, daarachter waarschijnlijk een groot landgoed. De muur is te hoog om wat te kunnen zien. Dan zie ik een steen en probeer zo het geheim 'behind the wall' te ontdekken. Op de toppen van m'n tenen, de kuitspieren gespannen, kan ik er net overheen gluren. Tussen majestueuze bomen staat een prachtig oud huis.
Op het bordes, omgeven door bloeiende struiken witte oleanders staat een man. Onder zijn spierwitte broek, zwart glimmende lakschoenen van de duurste winkel uit Madrid. Een rood scharlaken vest met antiek zilveren knopen zit strak om zijn bovenlijf. Z'n Borsalino strohoed bedekt zijn markante kop met zilvergrijs haar en een dun snorretje verraad adellijke afkomst. Naast hem ,in een schommelstoel, zit zijn lieftallige vrouw. De wind speelt zacht met haar blauwfluwelen, met wit kant afgezette japon. Een roze stola bedekt haar tengere schouders, een witte oleander sierlijk in het haar gestoken. Ze kijkt teder naar haar man op, maar haar ogen stralen vreugde noch verdriet uit.
Hoe kan het ook anders......het echtpaar bestaat slechts bij de gratie van mijn fantasie!! Het huis is helaas leeg en verlaten. De saaie bruine luiken voor de ramen gunnen me geen blik in het hart van het huis. Het gras van het gazon staat minstens vier kontjes hoog.
Hé Beer, doorlopen joh! We zijn weer terug op ons strandje. De avondzon kleurt het strand in zachte pasteltinten. Late Spaanse families met veel kinderen zitten nog aan lange tafels op het strand te genieten van de meegebrachte lekkernijen en de Rioja's vloeien rijkelijk. Hun vrolijke lach weerklinkt over het water. De doedelzakspelers zijn gelukkig het zwijgen opgelegd en met z'n vijven genieten we nog van een mooie zonsondergang en een koud biertje op het achterbalkonnetje van de 'Robeyne'
To morrow is another day

Maandag 29 augustus 36e dag.
We vertrekken uit de kleine baai met bestemming COMBARRO aan het eind van de Ria Pontevedra. Als alles goed gaat komen daar de permits voor het bezoek aan de eilanden ONS en CIES. Er staat weing wind, maar wat er is duwt ons met een krappe drie knoopjes de goede kant op.
Links en rechts kruisen ons kleine veerboten die de vakantiegangers en dagjesmensen naar de populaire eilanden brengen. In de verte zien we de jachthavens van Porto Novo en Sanjenjo. Dan komt er een douane boot scherp langs varen, nee toch niet weer he! De ramen van het schip hebben donker glas en we kunnen niets zien. Dan gaat er een deur open en gaat er een handje omhoog als groet. We zijn blijkbaar goedgekeurd. Vol gas draaien ze van ons weg. Alle pk's worden benut en ze stuiven, wild schroefwater achterlatend van ons weg. Het einde van de ria komt in zicht. Er liggen hier grote zeeschepen te laden en te lossen. Ook is er een imposante container terminal waar af en aan wordt gereden met grote heftrucks. We moeten nog om het eilandje 'Tambo' heen om bij de haven te komen. Het is militair gebied, maar er liggen een heleboel kleine dagkruisertjes voor anker bij een klein strandje. Ook de 'Sobat Kras' heeft er het anker laten vallen en Suzan en Hans liggen lekker in het zonnetje. Combarro is een tamelijk dure jachthaven, vandaar hun besluit om nog maar even in open water te blijven. Morgen wordt het minder mooi weer, dus dan kunnen we alsnog gaan. Zwemmen, lezen, schrijven,sudoka en het is alweer borreltijd. We luisteren nog wat naar muziek, eten van de blik voorraad, want al het vers is op en gaan ter kooi.

Dinsdag 30 augustus, 37e dag.
Vandaag dus naar de jachthaven van Combarro. De wind is 180 graden gedraaid en we liggen tamelijk dicht bij het strand. Hans op de 'Sobat Kras' gebaard dat hij gaat vertrekken, ze raken af en toen de grond en het moet nog laag water worden. Wij zitten net aan het ontbijt en drinken eerst rustig de theepot leeg. Ook ruimen we nog netjes de ontbijt boel op voor dat we het anker gaan ophalen. Dan komt er nog een militair vaartuig aanvaren en gebied ons te vertrekken, het is militair gebied! O.K, " we where just going" roep ik de beste man nog toe. Ik loop naar voren om aan het ankerspil te gaan draaien maar dan is het al te laat. De ankerketting staat loei strak,een klapje naar voren roep ik nog naar René, maar onze 'Robeyne' zit muurvast op het zand. Het is nog twee uur voordat het laagste peil bereikt is, dus moeten we nog minstens vier uur blijven liggen voor we los kunnen komen. Foutje!!! Eerst maar uitgebreid aan de koffie en dan gaat René rustig de schroef, die nu half boven water steekt ontdoen van aangroei. We maken foto's vanuit het water, want ik kan er nu lopen en wachten geduldig tot het water weer hoger komt. Gelukkig gaat het sneller dan we hadden berekend en gaat ons huisje weer drijven. Naar de haven is het maar tien minuten en er komt ons al een havenmeester in een dingy tegemoet. De service is geweldig en hij gaat ons voor om een box aan te wijzen. Als we vast liggen begint het te regenen en de rest van de middag wordt besteed aan boodschappen, wasserette zoeken, opruimen etc.etc.

Beer.

zaterdag 27 augustus 2011

Een weekje in de Ria Arousa

Maandag 22 augustus 29e dag.
Zo'n rommeldagje, we gaan niet varen, 't weer en vooral de wind zit helemaal in de verkeerde hoek.
Dus...Coen maakt de boot grondig schoon, dat is hem wel toevertrouwd. René en ik gaan voor de boodschappen, we plannen de reis verder i.v.m de komst van Roulie en Marijke naar Portugal. Verder lezen en veel SUDOKU, avond met Suzan en Hans, weer laat.

Dinsdag 23 augustus 30e dag.
De Havenmeester tipt ons over de mogelijkheid om twee bijzondere eilanden voor de kust te gaan bezoeken. Het zijn natuur beschermde gebieden en streng verboden zonder vergunning. Maar Tito, zo heet onze hulpvaardige kracht wil het voor ons regelen. Als we onze gegevens bij hem brengen zal hij zorgen dat we de eilanden ISLA CIES en ISLA ONS volgende week kunnen bezoeken. Hij vertelt dat het strand bij Cies tot de vijf mooiste plekken van de wereld behoort! We houden maar rekening met het feit dat hij vlakbij Kaap Finisterre woont (het geen einde van de wereld betekend!) En als je er ankert zonder vergunning kan de boete oplopen tot 6500,= euro! Dank je Tito. Na havengeld te hebben betaald starten we ons trouwe dieseltje en motoren de haven uit. Buiten staat er genoeg wind om de reis naar Santa Cruz zeilend af te leggen. In de Pilot omschreven als een idyllische ankerplaats.Vol verwachting zeilen we naar het beloofde water en aangekomen droppen we ons anker in kraak helder zout zee water. Duiken er gelijk in om te zien of het anker goed ligt en om af te koelen. Dan is het tijd om aan het avondeten te gaan werken. Eerst dachten we nog dat het de bijna volle afvalbak was in het keukentje ,dat zo'n vieze lucht verspreidde. Maar bij nadere inspectie niet het geval. We keken elkaar aan... zouden we het zelf zijn, ja zo vaak kan er niet gedouched worden! Nee , het onheil kwam van buiten, en nu zagen we het ook, even buiten het mooie vissersplaatsje stond een enorme water zuiverings installatie. Getver, wat een rot lucht, daar gaan wij niet in eten en slapen. Snel de kaart erbij en een alternatief was rap gevonden. Even de kaap ronden daar ligt Santa Magdalene, onze redster in de nood. We verkassen en daar hebben we geen spijt van gehad. Tot nog toe hadden we dolfijnen alleen op open zee mogen begroeten, hier zwommen die rakkers tot vlak voor het strand, in tamelijk ondiep water. Ze spartelden om een paar optimistjes met jonge zeilertjes dat het een lieve lust was. Zo en nu aan het eten beginnen.

Woensdag 24 augustus 31e dag
Voor anker dus in de baai van Santa Magdalena. Coen en René met dikke Sudoku boeken in de kuip. 't Lijkt wel zondagochtend, alleen de muziekmozaïk van Willem Duys ontbreekt, Nou ja,dat doet de heer Hans Schiffers tegenwoordig toch net zo goed! Kerkklokken in de verte, een vissersbootje tuft langs en doet de Robeyne zachtjes schommelen. In de middag maken we een lange wandeling. Langs het stille strand loopt een kilometers lange boulevard, aangelegd met Europese subsidie. Opvallend is het ontbreken van vakantiegangers of badgasten.En dat terwijl het nu toch hoogseizoen is. Aan het einde van de prachtige wandelpromenade wordt gebouwd aan een giga jachthaven, ook daarover is onze verbazing groot, wie gaan al die ligplaatsen bezetten? Er varen hier maar een paar zeiljachtjes rond. Enfin, er zal wel goed over nagedacht zijn, hopen we!

Donderdag 25 augustus 32e dag.
De' Sobat Kras' heeft haar anker naast ons laten vallen en zo liggen twee zeilboten uit Lelystad broederlijk naast elkaar , de Parkhaven vlaggen in top wapperen in de wind. We luisteren naar de wereldomroep, een programma voor truckers die door Europa crossen, niet bepaald een kwaliteits product, zullen we maar zeggen. Vanwege slechte weersvooruitzichten gaan we naar westkant van de Ria in de hoop daar beter beschut te liggen tegen de harde wind die voorspeld wordt. We zeilen erheen en zijn met de lunch in een bekende baai voor Caraminal. Storm en veel regen zijn ons deel ,maar met het tentje over de kuip kan ons weinig gebeuren , als het anker maar houdt, en dat doet 't.. en hoe. In de middag bekijken we op de laptop de film van de inslingertocht 2011, een reis van zes boten uit ons Parkhaven naar Engeland. De introductie van commodore Ronald is werkelijk brillant! De rest van de film geeft een goed beeld van een mannen die het erg naar hun zin hebben. Dan moet er ook nog een afscheidslied geschreven worden voor Henk en Claire, zeer gastvrije vrienden uit ons buurtje, die voor een aantal jaren naar Spanje gaan. Voor de avond zijn we wederom uitgenodigd bij 'de krasjes' . René maakt een voorgerecht en in de giet regen roeien we naar hun comfortabele drijvende paleisje. Weer is het beregezellig, zinvolle gesprekken en heerlijk eten. Als Caraminal allang slaapt roeien we terug naar de Robeyne.

Vrijdag 26 augustus 33e dag.
Voor de tweede keer vertrekken we, samen met Suzan en Hans uit de baai van Caraminal, met dit keer als bestemming: CAMBADOS. In de Pilot beschreven als: a small town of no interest to yachtsmen, with some minor shopping facilities. Precies wat we leuk vinden!Er staat net genoeg wind om de genua uit te rollen en dead slow laten we Caraminal achter ons verdwijnen. Midden in de Ria ligt een rotseiland, het ziet eruit als door de natuur gebeeldhouwde, op elkaar gestapelde vuisten, met op het hoogste punt een vuurtoren. In het traject zitten een aantal smalle doorgangen,zorgvuldig navigeren is geboden. De Ria's zijn qua grootte te vergelijken met het Marker of Ijsselmeer. Na een paar uur zeilen is er weer een haventje of ankerplaats te vinden. Vroeg in de middag komen we aan in CAMBADOS, een puur sang vissersplaats. Midden in de haven, die gelukkig dieper is dan vermeld in de pilot, gaat we voor anker. Aan de kade vissersboten in alle kleuren en maten, omringd door loodsen en hallen waar de vis verwerkt word. Vrachtwagens die de, inmiddels diepgevroren en verpakte vis komen ophalen om naar anywhere te brengen.'s Middags lopen we door het zo min beschreven dorp en wij vinden het wel de moeite waard. Leuke pleinen en straatjes en de huizen staan tot aan de waterkant gebouwd. Boodschappen bij de GADIS, de tegenhanger van AH. Dit keer een prachtige, ruime en goed verzorgde winkel. Natuurlijk pakken we nog een lokale cervesa uit de tap alvorens we weer terug roeien naar onze drijvende woon en verblijfplaats.

Zaterdag 27 augustus 34e dag
Ik roei nog eenmaal terug naar de kant om de volle vuilniszak te dumpen. Bij terugkomst hebben Coen en René het schip al zeilklaar gemaakt en 'Dame Blanche' zit nog maar net vast geknoopt of we verlaten onze tijdelijke ankerplek. Samen met de 'Sobat Kras' zigzaggen we onder vol zeil door de mosselpontons. Soms lijkt het of ze de baai hebben dicht gelegd met deze winstgevende objecten maar gelukkig is er aan het eind altijd wel weer een opening waar we door kunnen. Het wordt een prachtige zeiltocht, zon en genoeg wind. De Robeyne loopt een dikke zeven knopen en eenmaal op zee hebben we nog een knoopje stroom mee. Voor ons doemt het eiland ONS op aan de einder en binnen niet al te lange tijd hebben we het dwars. René kiest voor een smalle doorgang vlakbij het eiland terwijl de 'Sobat Kras' aan de overkant zijn weg vervolgt. We kunnen de naturisten op het strand zien zonnebaden! Suzan heeft een mooie gids van de Ria's en zij gaan voor naar een piepklein strandje waar het met de huidige noordwesten wind veilig ankeren is. Achter een paar grote rotspartijen vallen de ankers in negen meter diep water. Even later komt Suzan met haar gifgroene flippers langs snorkelen en kunnen we haar bedanken voor de goeie tip. Echt een super plekkie! Op het voordek strek ik me uit voor en uurtje in de zon,terwijl de sudoku kenners zichzelf naar een hoger niveau tillen. Heerlijk zijn de stemmen van spelende kinderen op het strand, bezig met schepjes en emmertjes, zoals overal op de hele wereld. In gedachte zie ik m'n eigen kleinkinderen en zachtjes dommel ik weg in dromenland. Pas als de lucht van gebakken uien en dito aardappeltjes uit de kajuit omhoog stijgen sta ik weer met beide zeemansbenen op een schommelend scheepje en kunnen we gaan genieten van de culinaire hoogstandjes van Coen, voorafgegaan door een paar glazen consequentie, want zo noemen we onze alcoholische versnaperingen. Na het' buikje rond' roeien Coen en René nog even naar de kant, een groepje doedelzakspelers trekken de aandacht. Ze zijn zo weer terug, ze speelden met zulke ernstige gezichten dat ze er niet blij van werden. Alleen één vrouw was erbij die lachte, maar dat kwam natuurlijk omdat ze René zag. Dat valt de avond in de kuip en zitten de drie mannetjes weer met voldoening terug te genieten van een prachtige dag aan de Spaanse kust.
Beer

dinsdag 23 augustus 2011

Vilagarcia en Santiago

Zaterdag 20 augustus 27e dag.

Niet wat je noemt een echt een verkwikkende nachtrust! Coen en ik zijn in de vroege ochtend getuige, hoe twee sleepboten een groot vrachtschip de haven in trekken. Het beeld maakt, zeker bij Coen, als ex beroeps zeeman, gevoelens los van vervlogen tijden. Het boodschappenlijstje afvinken staat op ons ochtend programma alsmede het plaatsje bezichtigen. We eindigen op een imposante begraafplaats.Vijf, zes hoog liggen de overledenen gestapeld in de graven. Ach, in de bejaardenflats waren de meesten het al wel gewend! Zodra de tassen met etenswaar aan boord staan vertrekken we uit Caraminal met bestemming Vilagarcia de Arousa aan het eind van de Ria. Vredig, alleen op het kleine fokje glijden we langs de mossel velden. Dan steekt er alsnog een hoopvol windje op en vlak voor de haven van Vilagarcia waait 't een dikke zes. Een enthousiast zeilklasje met lasers hebben hun handen vol de boel overeind te houden. Het ene na het andere bootje slaat om en kunnen de aspirant zeilertjes oefenen de zaak weer rechtop te krijgen. Instructeurs in snelle dingy's varen van de één naar de ander om te assisteren. In de haven, achter de hoge kademuur is de wind weg en worden we opgevangen door een havenmeester die ons een plekje toewijst en even later liggen we aan het 220 volt infuus. Dan loopt ook de 'Sobat Kras' binnen, komende vanuit de vorige baai. We kunnen het niet nalaten om 'even' langs te gaan. De drank vloeit rijkelijk, gezellig als vanouds. Twee boten uit Lelystad in den vreemde. Om precies middernacht , vuurwerk,!! We liggen loge. De steden aan de ria proberen elkaar de loef af te steken op het gebied van 'het mooiste vuurwerk'. Het is echt ongelofelijk wat er de lucht in gaat en vooral hoe het naar beneden komt. Als we met Hans en Suzan afspreken morgen gezamenlijk naar Santiago de Compostela te gaan is het dat al lang. Wij maken het helemaal bont om met de boot naast ons met een koppeltje dertigers opnieuw het glas te heffen , ervaringen uit te wisselen en 'even' de Spaanse financieële problematiek op te lossen.

Zondag 21 augustus, 28e dag.

We hebben het idee dat we er nog maar net inliggen als we, gelukkig net op tijd wakker schrikken. Een goed half uur later zitten we in een luxe trein die ons naar het heilige oord brengt. Santiago de Compostela, een stad met een magische klank. Al meer dan duizend jaar, vanaf het jaar 950 komen pelgrims naar deze prachtige oude stad. We vinden de weg naar het oude historische centrum en even later staan we voor de majestueuze kathedraal, waar ze in 1075 aan zijn begonnen te bouwen.
De plaats waar het de pelgrim om te doen is. Zeer indrukwekkend en op het enorme plein ervoor al een bonte verzameling van 'gewone' toeristen en de echte bedevaarder, die , meestal lopend met zware rugzak de honderden kilometers door de Pyreneeën heeft afgelegd. Wat ze bezielen, is wat me het meeste aanspreekt. Voor de religieuze, de rechtgeaarde katholiek is het me wel duidelijk, maar er zijn er zovele met evenveel totaal andere redenen. Ik vraag het maar gewoon aan een mooie jonge vrouw die langs ons terrasje loopt waar we even stil houden voor een espresso. Ze komt direct bij ons zitten. Ze heet Claudia en komt uit Zwitserland, heeft twee kinderen waar ze gek op is en haar muttie nu op past. Ook is ze goudsmid in haar dorp en probeert op die manier aan een living te komen. There is more in life dan het poetsen van kinderneusjes. In de afgelopen zes weken heeft ze ruim duizend kilometer gelopen door de bergen! Er zit ook geen grammetje vet aan haar lijf. " Ja ,thuis ben ik moeder, maar die rol wil ik niet altijd dragen. Ik wil nog leren, ervaren ,geestelijk groeien en daar is dit een onderdeel van. Ze is erg gemotiveerd en kan het allemaal goed verwoorden, haar sprekende ogen doen de rest. Ze is echt een mooie verschijning en ze doet René denken aan een schilderij in de Tate Gallery in London, van een magisch realistische schilder waarvan de naam hem is ontschoten. Jullie kunnen haar opzoeken op: klunkergegenbares.com. Wellicht komen jullie meer over haar te weten. De kathedraal is inmiddels vol gelopen met belangstellenden. Eerbiedwaardige kerkdienaars in blauwgele gewaden manen ieder tot stilte. Sssssttttttt......Silencio por favor !En dat.... terwijl gidsen van grote groepen luidkeels uitleg geven over de beelden van heiligen die de kathedraal rijk is. Het beroemde zwaaien met het wierookvat krijgen we niet te zien. Het meganisme met de katrol hangt nog werkloos in de nok van deze immense kerk. We zouden de hele mis moeten bijwonen om er getuige van te zijn. We zwalken door middeleeuwse straten op zoek naar het beeld van de 'wandelaar' ofwel de bedevaartganger. Roelie had thuis Santiago gegoogled en wist het ons te vertellen. Lokale voorbijgangers die we het vroegen , niet! Met behulp van een plattegrondje zijn we er toch gekomen en de pilgrim werd digitaal vastgelegd. Prachtig beeld overigens! Terug op het plein komt er net een man aanfietsen, bruin gebrand en gespierde kuiten. Z'n outfit is gelijk aan die van de helden van de Tour de France, alleen zijn zware fietstassen verraden een geheel ander doel. Het is Jan van Alfen uit Veenendaal. De 2900 kilometer zitten erop, ruim honderd per dag met 3800 calorieën verbruik. Voor twee goeie doelen heeft hij gefietst. Twee cent per kilometer betalen zijn sponsors en de teller staat al op ruim drie duizend euro. De stichting SAM, voor autistische kinderen en de stichting JAMY, voor kinderen met leukemie. Ze mogen zich gelukkig prijzen met zo'n kerel. In september wordt hij 65 !!
Voor het onweer losbarst zijn we weer op de Robeyne, het was een waardige besteding van de zondag.
Beer

zondag 21 augustus 2011

Ankerperikelen enzo....

Donderdag 18 augustus 25e dag

Besloten om niet te gaan varen. Te weinig wind en we zien niks in uren lang motoren. Dan hadden we met een motorboot op stap moeten gaan! Keutel ochtend dus. Na de lunch maken we ons op voor een forse wandeling. We lopen het dorp uit en gaan stijl naar boven (voortaan geen wijn meer bij de lunch)! Het is pittig warm en we zijn blij als we in een bosrijke omgeving komen. Giga eucalyptus bomen verspreiden een heerlijke geur, net de sauna, in ieder geval net zo warm. Bij een kapelletje uit dertienhonderd zoveel houden we stil en aanschouwen een prachtige kruisweg met 14 ? staatsies, allemaal tegen een steile heuvel gebouwd. Met een beetje verbeelding staan we aan de voet van de berg Golgotha. Ver beneden ons de stranden aan de Atlantische kust. We dalen af met adembenemende vergezichten en een uurtje later staan we aan het strand. Ik neem een duik, Coen en René een biertje. We nemen de kustweg terug naar Muros. Vanaf de vuurtoren is het nog maar een uur lopen. We zijn blij dat ons rubber bootje er nog ligt en we roeien terug naar de Robeyne. Het is inmiddels lekker gaan waaien , dat beloofd een mooie zeildag morgen. We liggen lager wal en op veel boten wordt onrustig naar het anker gekeken. Bij sommigen slipt het en besluiten de opvarenden te verkassen. Ook bij Hans en Suzan zien we actie en even later zien we de 'Sobat Kras' het strijdtoneel verlaten. Ze varen naar de overkant om daar in een oppertje opnieuw hun anker uit te gooien. Wij liggen nu als enige en laatste boot te hotsen en te klotsen vlak voor de stenen kade.
Geen lekker vooruitzicht voor de komende nacht. De windmeter gaat ver over de 20 knopen. We kijken elkaar aan...zullen we dan ook maar, dit is niet comfortabel meer. We starten de motor en draaien de 30 meter ketting in. Het is inmiddels donker en we zijn de laatste die van lagerwal vertrekken. We steken de baai over, voorzichtig slalommend tussen de mossel-pontons, die niet verlicht zijn. Aan de hoge wal waait het net zo hard alleen de golfslag is beduidend minder. Coen zit bij het anker, René geeft aanwijzingen en ik stuur Robeyne tussen twee voor anker liggende catamarans. De eerste ankerpoging mislukt en Coen moet de ketting opnieuw binnenhalen. We draaien nogmaals in de wind, het waait inmiddels behoorlijk. Gelukkig pakt het Rocna anker nu wel en op de laptop stellen we een ankerwacht in die een alarm afgeeft mocht het toch gaan 'krabben'.
We hebben dorst gekregen van al het werk en zitten met z'n drieën in de harde wind in het donker met een biertje. Het windmolentje draait overuren en we gieren achter ons anker. In zo'n geval moet je vertrouwen hebben in het materiaal. Tijd om te gaan slapen. In m'n kooi zing ik zachtjes het lied van Kooten en de Bie: Buiten huilt de wind om ons huis en binnen snort de kachel op vier... toen was geluk heel gewoon.

Vrijdag 19 augustus 26e dag

Het was een onrustige nacht, in de ochtend gaat de wind liggen. De ochtendstond heeft goud in de mond. We zijn weer omringd door ijverige vissertjes in eenmansbootjes. Eerst even een duik en drie rondjes rond de boot. Ik merk dat het stroomt, dus oppassen anders kom ik niet meer aan boord. Als de mannen hebben ontbeten gaat gelijk het anker op. Het vallen de vorige avond ging slecht, het ophalen nu ook. 't zit muurvast en we moeten de motor gebruiken om het uit te breken. Nog voor we los zijn staan de zeilen al en hoewel nog vroeg waait het al 6 beaufort. We stuiven onder vol doek de baai uit en kunnen nog net naar Suzan zwaaien die haar hoofd boven het kajuitdak van 'Sobat Kras' uitsteekt. Het beloofd een snelle tocht te worden naar de volgende Ria, maar voor we de baai uit zijn is Aeolus anders van zin en kunnen we nog maar net de tegenstroom 'dood' varen. Eenmaal buitengaats trekt de wind weer aan en zeilen we onder de meest mooie omstandigheden langs de Spaanse kust. Zon: volop, wind: genoeg, stemming: top en dan is er koffie . Punta l'Area Basta komt in zicht met de nauwe doorgang naar de Ria Arosa. In de Pilot voor Atlantic Spain beschreven als ' the largest of the Ria's on the Westcoast and perhaps the most attractive for cruising. We zeilen door het Canal de Sagres, een smalle doorgang met rotsen aan bak en stuurboord. Zeer af te raden bij slecht weer of ' s nachts. Gelukkig is de wind zacht, de boot sterk en de zee vlak. De oceaandeining breekt op de rotsen vlakbij. Nauwkeurig sturend, vaak op de laptop kijken, zeilen we de prachtige baai binnen. Het is nog enkele uren zeilen voor we bij de ankerplaats van het dorpje Caraminal komen. Daar aangekomen liggen er geen boten voor het strand voor anker en dat op zo'n prachtige prachtige plek. Later die avond zullen we ontdekken waarom! Het anker valt in tien meter diep helder water en we liggen geketend aan de bodem. We springen gelijk in het aantrekkelijke nat en zwemmen naar het strand. We lopen in onze zwembroeken over bloedheet asfalt naar de jachthaven. Ze zijn een kermis aan het opbouwen, zij zal diezelfde avond haar poorten van vermaak openen. Bij de jachthaven springen we er weer in en zitten even later met een koud biertje in de kuip. Dan komt er een mega zeilboot naast ons ankeren, een huurbak met grote letters de naam van het verhuurbedrijf op de zijkant geschilderd, alleen het telefoonnummer ontbreekt nog. Achter het roer Don Coroleone himself. Op dek vijf kleerkasten van kerels (type gorilla) alle druk met hun mobiele telefoon. Op het zonnige achterdek enkele donker getinte dametjes, nog maar net het stadium van schoolmeisje ontgroeid. De patsers nemen een duik en tonen al hun kunstjes. Luid schreeuwend, van hé, kijk mij eens! Macho mannetjes in optima forma. Gelukkig blijven ze niet lang en zoeken een plek in de jachthaven. De avond is uniek, we liggen nu helemaal alleen voor het strand. Het water wordt spiegelglad en de roze lucht lijkt te versmelten met het water. Zachte tonen van Ennia vullen de kuip, perfect passend bij deze broeierige zomeravond. Dan gebeurd het! Op de kermis breekt een oorverdovend lawaai los. Ja, we zijn weer in de 'bewoonde' wereld. De decibellen doen de meeuwen verschrikt opvliegen. Ach, moet kunnen denken we, 't is vrijdagavond en vakantie tijd en wij zijn hier ook maar te gast. Dat het tot de volgende ochtend 04.30 uur zou duren hadden we echter niet verwacht!

Beer

donderdag 18 augustus 2011

Noia en gasten aan boord

Woensdag 17 augustus 24e dag.
We liggen nog steeds voor anker bij Muros. Met algemene stemmen besloten om vandaag iets van het binnenland te bekijken. De keuze valt op Noia, een oud stadje, aanbevolen door de man van het toeristenburootje hier op de kade. Met de bus zijn we er in drie kwartier. Hij rijdt helemaal de Ria rond en we krijgen zo een goed beeld van dit deel van Spanje. We worden gedropt in het centrum van het oude stadje, gebouwd in de 12e eeuw. Gewapend met plattegrond, kris-krassen we door het oude stadscentrum. In de oude pandjes zitten ultra moderne winkels en het geheel valt een beetje tegen. Na koffie op een terrasje bezoeken we nog een kerk, de Santa Maria Nova uit 1327. Met Sarcofagen en grafdeksels uit vervlogen tijden. We staan ervoor en kijken ernaar, maar om nou te zeggen dat we 'uit ons dak gaan van enthousiasme' nee, niet echt en niet veel later zitten we weer in de bus naar Muros. In de baai zien we de boot van Hans en Suzan, die vlakbij ons hebben geankerd.
We roeien er langs en vragen ze voor de borrel, wat in dankbaarheid wordt geaccepteerd en met happy hour zitten we weer gezellig in ons roefje bij te kletsen. Zoals gewoonlijk loopt het weer lekker uit en Coen tovert een volledige en heerlijke maaltijd uit ons piepkleine kombuisje. Crepes met nutella en veel drank en slagroom als dessert! Susan heeft behoorlijk last van haar keel en is snip verkouden. Haar stem is als die van een Portugese fado zangeres, na het roken van twee pakjes zware van Nelle, wel erg sexy, maar ze had het zelf toch liever anders. " Hallo, zijn jullie daar" klinkt het plotseling buiten. Gelijktijdig klimt er een struise vrouw over de reling aan boord. Het is Marijke van de 'SEPIA', dit keer zonder haar man Frank. We kennen ze van Camaret sur mer.
Ze komt boeken ruilen, een gebruikelijk ritueel bij wereldomzeilers en dat zijn ze. Ze hebben er al een rondje Atlantic opzitten en kunnen wel wat leesvoer gebruiken. Ze kletst honderd uit, maar weet wel waar het allemaal over gaat. Ze heeft veel zeezeil ervaring , dat is aan alles te merken . Ze is tevens de vijfde vrouw a/boord van de Robeyne! "Nou ,dan ga ik maar weer" roept ze enthousiast als Zeeuws meisje en behendig klimt ze weer overboord en roeit staande! in de dingy terug naar haar Frank. 'n typje hoor! Even later brengt René onze gasten terug naar de 'Sobat Kras' en kunnen Coen en ik gaan puinruimen. Voor middernacht is alles weer aan kant zitten we even met een night-cap in de kuip. Ook op de kant sterven de geluiden langzaam weg en de maan zet de hele baai in een defuus licht. Een visserbootje pruttelt de haven uit voor een nachtje vissen buitengaats. Wij lezen nog wat in onze kooien, maar ook dan vallen de oogjes dicht.
Beer

woensdag 17 augustus 2011

Muros

Dinsdag 16 augustus 23e dag

In de vroege ochtend liggen er allemaal kleine roeibootjes om ons heen. Spaanse vissende huisvaders, die van moeder de vrouw niet met lege handen mogen thuiskomen. Ze vissen met lange lijnen die ze door hun handen laten gaan. De zon komt op in al haar glorie en zet het hele dorpje in een goudgele gloed. Na 't ontbijt pompen we Dame Blanche (ons bijbootje) op en gaan Muros bekijken. Kleine smalle (om te zon buiten te sluiten) straatjes tegen de heuvel op. Heel authentiek allemaal en weinig tot geen toeristen. We slenteren wat over een marktje en halen onze buit binnen voor het avondeten. Terug a/boord, zwemmen, lezen en luieren. In de baai liggen naast de geankerde zeilschepen ook enorme mosselpontons, vivero,s heten ze en daar hangen duizenden draden aan waar de jonge mossel zich aan kan hechten om verder te groeien. Big business hier.
Het wordt inmiddels goed warm en in de kajuit loopt de temperatuur op tot 30 graden. Coen en René knopen een wit zonnescherm over de giek en dat helpt. Dan zien we dat er een processie gaande is. Vlug in het bootje naar de kant gepeddeld. Vrouwen in bruine pijen op blote voeten dragen op een baar een heilige. Zo te zien erg zwaar. Devote gezichten, muziekkorps erachter. Wij gaan erachter aan. De hele stoet gaat bergopwaarts naar een kapel. Halverwege nemen enkele mannen de draagbaar met de heilige ? over. Te zwaar voor de vrouwen. Het is behoorlijk heet zo tegen de helling op sjouwen en sommigen laten het afweten. Bij de kapel gaan we allemaal naar binnen en er worden prachtige liederen gezongen. Dan, na afloop, speelt de harmonie nog een kwartiertje en is het voorbij. Met zakdoeken vegen ze hun bezwete gezichten af, blij dat het erop zit. Er zitten prachtige mannekes bij. Een denkt, terecht dat we Nederlanders zijn en spreekt ons aan. Hij heeft tien jaar in Velzen gewoond en bij de hoogovens gewerkt. We hebben wel zes of zeven mensen aangesproken waar het allemaal voor was. Ze wisten het niet! Maar we vonden het wel mooi. Terug op de boulevard speelt een band met twee zangeresjes. Hun repeterende pasjes naar voor en weer naar achteren zijn vertederend. Enkele voorbijgangers wagen een dansje. De Spanjaarden komen echt in de avond pas tot leven. Tout le monde is op straat en flaneert langs de terrasjes. Wij nemen nog een paar tapjes en roeien terug naar ons drijvende huisje.
Oh, ja, hoe zat het ook al weer met die vierde vrouw?
Nou ze was nog maar acht lentes jong en kwam in Camaret sur mer met haar moeder de steiger oplopen. Waarschijnlijk had ze op school via een spreekbeurt van een klasgenootje iets over zeilboten gehoord. Dat je erop kunt slapen en eten en er de wereld mee rond kan. Nou dat wilde ze wel eens zien. Ze had net zo lang bij haar mamam gezeurd dat die haar in de auto had gezet en naar de jachthaven was gereden en bij de eerste de beste boot, wij dus, kwam vragen of Valerietje binnen mocht kijken. We tilden haar aan boord en ze keek haar oogjes uit. Waar we sliepen en 't keukentje en zo meer. Ze vond het allemaal machtig mooi en interessant. We maakten nog een foto van haar achter het roer en haar dag kon niet meer stuk.

dinsdag 16 augustus 2011

Op naar Muros

Zondag 14 augustus 21e dag

Regen!, met bakken uit de lucht, de hele nacht klettert 't op het kajuitdakje. We draaien ons nog maar eens om. Het noordwesten van Spanje is niet voor niets zo groen! Blijven liggen dus maar, nee niet in bed, maar in de haven. Het lijkt potdorie wel herfst. Ook de wind blaast zijn partijtje mee en Robeyne rukt aan z'n landvasten. Na 't ontbijt, met zachtgekookt eitje, ja 't is zondag! en met Radio Classico wordt het met de inmiddels aangezette kachel heel behaaglijk en gezellig.
Klusjes maar weer, updaten van de computers via open CPN ?!? enzo, gelukkig maar dat René er werkelijk alles van weet, dat helpt. We gaan vroeg aan de borrel, mag toch na kerktijd! Dean Martin met z'n verrukkelijke stem vult ons roefje. Buiten waait het inmiddels gewoon hard. De Engelsman, ja die van gisterenavond gaat diesel tanken bij de jetty. Gaat hij nog de zee op? Ja, verdomd, ze gaan weg met z'n drieën richting Engeland. Raakt ie in ieder geval z'n kater kwijt! We gaan avondeten in het clubgebouw, paëlla natuurlijk, voor een tientje ,inclusief wijn. Kunnen we niet voor gaan koken! Laat er nou ook nog voetbal zijn! Er staat een groot tv scherm met de voetbal wedstrijd: Madrid-Barcelona, een thuiswedstrijd voor FC B, 100.000 enthousiaste supporters in het immense stadion. Het feest begint om 22.00 uur en eindigt zo'n beetje middernacht. In ons clubgebouwtje zitten een paar supporters, het zijn maar vier oude mannetjes en een midlifer. Wat die een herrie maakten!! Ongelofelijk drukke mannekes, wel erg leuk om te zien. Ze maakten zich zooooo.. kwaad bij elke ( in hun optiek natuurlijk verkeerde ) beslissing van de scheidsrechter dat ze uit hun stoelen sprongen en maar roepen naar het beeldscherm, alsof ze zelf een rode kaart hadden gekregen! We hielden ons hart vast, als die maar geen hartaanval krijgen.
Het was wel een geweldige mooie wedstrijd, erg spannend en vooral snel. Ronaldo van FCB en Pepe van Madrid lieten mooi voetbal zien, een lust voor voetbal minnend publiek. Het werd gelijkspel 2-2. Voldaan verlieten we de club.

Maandag 15 augustus 22e dag.

In de vroege ochtend ga ik op pad voor brood. Coen en René maken intussen het schip klaar voor vertrek. De supermercado blijkt dicht en blijft dicht die dag. Een piepklein bakkerswinkeltje gerund door twee vrouwen helpt me uit de nood. Twee grote broden voor twee euro. Terug a/boord vertrekken we gelijk met bestemming Muros. De afstand : 42 mijl . Er is weinig wind, wel lange deining. Alles wat we aan zeil kunnen voeren wordt gezet om de vaart erin te houden. Het is nog zwaar bewolkt en fris. Als we de baai uit zijn en koers zuid hebben ingezet komt er meer wind en zowaar breekt ook het zonnetje door. Voorzichtig in het begin, maar als we Cabo Villano achter ons zien verdwijnen wordt het zowaar lekker warm. Het beloofd een heerlijke zeildag te worden. De kust schuift langzaam voorbij en uit de luidsprekers in de kuip klinkt muziek van Händel (Watermusic, uit z'n Engelse periode aan het hof ! ) zegt René. Onderweg zijn wat visserboten hun netten aan het slepen, verder is het opmerkelijk rustig. Rond het middaguur zijn we bij Cabo Finisterre, hetgeen einde van de wereld betekend. De Romeinen dachten dat het Finis terrae was. Voor zeelui een gevreesde kaap, vanwege het vaak slechte weer, wij hebben geluk, zomers-loosdrechtse omstandigheden en met 4 knoopjes varen we dit markante punt voorbij. René heeft een nieuw project. Onze vlag is te groot, hij zou op een gemiddeld rijtjeshuis niet misstaan, maar voor ons bescheiden scheepje is het ietwat oversized. Daarbij komt, dat, bij achterop komende wind het doek steeds in het gezicht van de roerganger wappert en dat is behoorlijk irritant en kijk, schelden op onze nationale driekleur is natuurlijk ongepast. Dus.. de schaar er in en René ( kan ie ook ) maakt van de grote, drie kleintjes. Ijverig als een Moeder Overste, knipt, speld en naait ie de nieuwe vlaggetjes. Het blijft een mooie zeildag en tegen de avond varen we de Ria Muros binnen. Het plaatsje is nog niet te zien, pas als je helemaal de baai binnenvaart, verscholen achter hoge rotsen wordt dit goed bewaarde pareltje zichtbaar.
Groene heuvels, huisjes, een boulevardje met flanerende mensen, prachtig! Zachtjes varend zoeken we een plekje tussen de voor anker liggende schepen, waaronder een landgenoot en als de dieptemeter onder de tien meter komt later we het anker gaan en ratelt er 30 meter ketting achteraan. We deinen nog wat uit en dan liggen we vast. De geluiden van het plaatsje klinken over het water. Stemmen en muziek. Het is vast weer een feestdag in Spanje. We nemen d'r een op de goede vaart en misschien wel twee. Coen maakt een verrukkelijke maaltijd klaar, biefstukjes, gebakken aardappelen en sla, met crepe suzette en slagroom toe, ja toe maar! Voldaan zitten we nog na te genieten in ons kuipje. De muziek van een bandje met zangeres op de kade gaat tot diep in de nacht door, wij houden het voor gezien.

maandag 15 augustus 2011

In Muros

Een prachtige zeiltocht vandaag, mooi weer met een backstag windje, met passaatzeiltjes op langs de kaap Finisterre met ca. 4 knopen. Na 40 Mijl varen in de Ria de Muros bij het pitoreske vissersplaatsje Muros anker laten vallen.
De avond is gevallen en op het dorpsplein is feest; wij horen een leuk bandje over de baai en genieten van een koffie met "consequentie".

René

zondag 14 augustus 2011

Galicië

Zaterdag 13 augustus 20e dag

De ochtend begint met dikke mist, in dit deel van Noord Spanje ( Galicië ) aan de Atlantische kust, geen uitzondering. Zelfs in de zomer, zoals blijkt. René en Coen gaan op onderzoek uit om de proviand weer eens aan te vullen. Met de koffie komen ze met tassen vol etenswaar weer a/boord.
We zitten net in de kuip, als er een mooi klassiek motorjacht de haven komt invaren. Er is nauwelijks wind en de overbemeten Spaanse vlag hangt slap aan de achtermast. Moeder staat met een pikhaak in de aanslag om naderend onheil af te wenden. Voor op het dek staat de eigenaar commando's te schreeuwen naar de man achter het roer en om kracht bij te zetten stamt hij met zijn voet op het dek. De hele, wat aristocratisch uitziende familie, kinderen en kleinkinderen zitten op het achterdek. Stoïcijns voor zich uitkijkend, waarschijnlijk hebben ze dit al eerder meegemaakt.
Op de kade staan vrienden hun op te wachten en zwaaien, maar het zou nog wel enige tijd duren voor ze elkaar echt kunnen begroeten. De manoeuvre mislukt volkomen en de sympathieke havenmeester staat hulpeloos op de steiger. De eigenaar staat als een stierenvechter met rode lap te zwaaien en te stampen en beduidt de roerganger achteruit te gaan. Nu zien we de stuurman duidelijk achter het raam van de stuurhut. Met zijn lange haren en dito baard, lijkt hij zo uit de musical Jesus Christ superstar te zijn weggelopen. Alleen de schipperspet op zijn inmiddels vuurrode hoofd, verraad enige maritieme betrokkenheid. Achteruit dus! De motor draait op volle toeren, blauwe rookwolken uitbrakend. Zo vertrekken ze weer richting baai, om even later de poging opnieuw te wagen. Coen heeft inmiddels zijn camera gepakt om dit kostelijke staaltje stuurmanskunst vast te leggen. Weer komen ze aangevaren en onder het motto ' de beste stuurlui staan aan dek', roept, stamt en schreeuwt onze zeeheld z'n varende kasteeltje naar de kant! ,He he, ze liggen eindelijk vast en zonder hun schip nog maar een blik waardig ( ik kijk altijd nog even om naar m'n bootje ) verlaten ze de steiger om zich te mengen bij hun vrienden van de Club Nautico de Camarinas.
Na de lunch ga ik ' gewapend' met camera en opschrijfboekje het plaatsje bekijken. Op een plein staat een enorme tent ' Mercado Solidario' staat er met grote letters op. Een markt voor het goede doel dus. Binnen, een soort kringloop met stalletjes waar vrijwilligers ( meest vrouwen ) allerlei prullaria proberen te verkopen. 't Is bloedheet en de dames wapperen zich met sierlijke waaiers enige verkoeling toe. Camarinas ligt tegen een heuvel aangebouwd. Nauwe straatjes met wasgoed en buurvrouwen die op vierhoog uit het raam hangen en met elkaar kletsen. Verder lopend langs de Ria staan er veel huizen te koop. De gevolgen van de crisis zijn goed zichtbaar. Spanje heeft een hoge werkloosheid, meer dan 20%! ook veel, maar dat was altijd al zo, onafgebouwde huizen.
Betonnen constructies, waar de roestige bewapening als gevaarlijke speren uitsteken. Hier staan deze verlaten betonnen geraamtes op de mooiste locaties, vanwaar je de gehele ria ( fjord ) kunt overzien, met de beboste heuvels aan de overkant, en in de fjord geankerd, de lokale vissersbootjes Wat eens een droom was van een koper en een inkomen voor een aannemer, staat nu symbool voor de problemen waar Spanje mee kampt. Verder is Camarinas niet echt bijzonder, een vissersplaats met hardwerkende Spanjaarden, de vis wordt duur betaald. Terug a/boord komt er net een groot motorjacht naast ons liggen. Zo een, waar ze mee gaan diepzee vissen. De eigenaar en z'n vrouw laten trots hun 'catch of the day' zien, een tonijn van wel anderhalve meter en 60 kg zwaar.
Van 2011-08-13 beer
40 mijl uit de kust hebben ze de rakker uit zee geplukt, na een strijd van bijna drie uur om hem binnen te halen. 's Avonds is er een BBQ op het buitenterras van de club, uitkijkend over de bootjes en jachten in de baai. Everything GRATIS, roept de havenmeester, het enige woord Nederlands dat hij kent. Hij weet maar al te goed dat hij daar de Hollanders wel mee het terras op krijgt. Tegen achten worden de vuren aangestoken en hij en z'n vrouw sjouwen met bakken sardines. Ze verwachten blijkbaar veel gasten. Om tien uur is het zover en mag iedereen, gewapend met een plastic bordje in de rij voor een verbrand visje met aardappel en stokbrood , overgoten met een scheut olijfolie. Ook krijgen we nog een fles Rioja uit 2008 in onze handen gedrukt. Een mengelmoes van zeilers uit alle landen en clubleden van Club Nautico genieten op deze mooie avond. Ook wij maken kennis met landgenoten die aan de steiger liggen, Zoals Ivo, een stukadoor uit Arnhem met z'n vriendin, die met een recent aangeschaft zeilschip, gekocht in België van een man die ermee de wereld rond wou, maar ziek werd, net uit de Golf van Biscaje kwamen en slechter weer hadden getroffen dan wij. “ Dat doe ik nooit meer” , gaf hij ruiterlijk toe,” Als ik ooit nog de golf over ga, dan is het in een vliegtuig en dan met een grote bocht eromheen” ! Vrienden komen hierheen om het schip terug te zeilen, zijn vakantie zit erop.Het al middernacht en de kinderen spelen nog tikkertje tussen de tafels. Allemaal heel gezellig en ontspannen. Dan komt er een Engelsman bij ons aan het tafeltje zitten die, naar we zo inschatten iets te veel van de gratis rioja tot zich heeft genomen. We luisteren nog even naar z'n onsamenhangende verhalen over reizen met boten over de wereld. De helft is niet te verstaan en goed te volgen. We stappen maar op, het is al met al laat geworden, tijd om ons bedje op te zoeken

Beer

zaterdag 13 augustus 2011

En dan zijn er nog enige foto's

Hier staan die van René

En dan zijn er nog vele foto's

Die Beer maakte staan Hier.

Van Camaret naar Ria de Camariñas

Maandag 8 augustus 15e dag

Coen en ik gaan boodschappen doen. Twee rugzakken en een boodschappentas moeten voldoende zijn om de voorraad voor vijf dagen te kunnen herbergen. René blijft a/boord met de Zweedse buurman die hem helpt met de SSB perikelen. Salade voor lunch en dan gaan René en ik op zoek naar een winkel voor een coax kabel, nodig voor de reparatie. ' S avonds bestuderen we de, door René aangeschafte tweedehands zeekaarten betreffende de Golf. Gezien de aantekeningen op de kaart heeft het vrachtschip de oversteek heel wat sneller gedaan dan dat wij er over gaan doen! Maar die varen dan ook vier maal zo snel.

Dinsdag 9 augustus 16e dag

Van 2011-08-13 beer
René is al heel vroeg aan het solderen, twintig uiteinden van de coax kabel moeten aan elkaar. Onze Zweedse buurman Lennaert (Coen noemt hem Lennaert Knäckebröt ) helpt. We hebben Camaret nu wel gezien. Tijd om afscheid te nemen. René beantwoord nog een paar vragen van klanten, ja het werk gaat door , er moet stokbrood op de plank blijven. Strak 12.00 uur maken we los, nadat we eerst alle gemaakte vrienden hebben gegroet. We zeilen hoog aan de wind de baai uit, maken een slag en koersen 240 graden naar de ' SEIN' , een nauwe doorgang om in open water te komen. Na vieren houdt de wind zijn adem in en sukkelen we met drie knopen over de lange oceaan deining. Dan maar de motor aan. Coen maakt eten maar moet halverwege even uit de benauwde ruimte, ook deze ervaren zeeman heeft last van het heftige slingeren. Om acht uur precies is er contact via de korte golf zender met Lennaert en Suzan. Alles werkt nu goed en René mag tevreden zijn. Volgens Lennaert is er een gale-warning voor Finistere en daar zijn we over twee tot drie dagen. We hebben net de wachten ingedeeld als we ze zien!! DOLFIJNEN, razendsnel kwamen ze van achteren naar de Robeyne gezwommen. Ze dartelen en springen rond ons schip. Ze draaien , zodat je hun witte buik kan zien. We filmen en fotograferen en het lijkt wel of ze een show voor ons opvoeren. Ik loop naar het voordek en hangend over de reling speel ik op de mondharmonica ' Tennesseewalz' in de hoop dat ze het leuk vinden en langer bij ons blijven en misschien dat ik het me maar verbeelde, maar er was er één die langer bleef, maar toen ik ' t kleine cafe aan de haven inzette was ook deze laatste koning van de zee rap verdwenen.
Van 2011-08-13 beer
René heeft de wacht en Coen slaapt. Ik probeer wat te rusten. Om 01.00 begint de mijne en neem over. Vaak maakt de gene die van wacht af komt nog koffie of thee. Ook dan gaat René naar het vooronder. Er zijn nog steeds dolfijnen rond de boot, in het maanlicht zie je hun rugvinnen door het water schieten, ik vind het zó mooi!, op zo'n moment zou ik m'n kleinkinderen even a/boord willen en zeggen, jongens kijk eens wat opa boot allemaal beleefd! Het is een koude nacht en ik sta achter het roer intens te genieten. Midden in de nacht in de Golf van Biscaje! Boven me zwaait het driekleuren toplicht in de mast heen en weer langs de sterrenhemel. Heen en weer op het ritme van de golven van de zee. We komen nu van het Continentale plat in dieper water. Op de kaart lees ik 4800 ! meter. Onze dieptemeter kan dat niet bevatten en blijft steken op 100 meter. Ik check de temperatuur van de motor, onze trouwe Yanmar en ga regelmatig naar binnen op de laptop kijken of we goed op de koerslijn blijven en of er andere schepen in de buurt zijn . Terug in de veilige kuip borrelt het volgende gedichtje in me op:

Ons schip maakt stoer nu zijn mijlen, al door de donkere nacht
Sterren aan de hemel flonkeren, in al hun schoonheid en pracht
Ik tuur in de verte, geen schip is er te zien
Ze varen vast ergens anders, of liggen in havens misschien
Dan valt er een ster uit de hemel
Ik zou een wens mogen doen
Maar voor ik iets heb kunnen bedenken
Hoor ik gerommel beneden, 't is Coen
Hij gaat mijn wacht overnemen,'t is tijd
Het is een geweldige kerel, maar ik zie toch liever een meid
Of in plaats van Coen met zijn witte baard
Zo'n type met lange haren en een staart
Met schubben, door Neptunes gebaard
M'n shift zit erop ik ga slapen
Coen, je zoekt het maar zelf lekker uit
Alleen voor Dolfijnen en meerminnen
Kom ik m'n kooi nog wel uit
Dan mag je me roepen, maar Coen doe het zacht
Want weet je, die onderwaterwezens
Verdwijnen weer zo in de nacht
En René, de schipper in het vooronder
weet van dit alles geen donder

Woensdag 10 augustus 17e dag

We motoren door een spiegelgladde Golf, die dit keer zijn slechte reputatie geen eer aandoet. Maar tenslotte , we hebben gewacht tot de depressie voorbij was, dus wat kan je anders verwachten. Er is weinig anders te doen dan wat lezen, opruimen, koffie maken, eten voorbereiden, koers controleren, weersverwachtingen binnenhalen, kletsen over van alles en nog wat en al met al leren we elkaar steeds beter kennen. Met happy hour pakken Coen en René hun borrel, mij smaakt zelfs een biertje niet op zee en hou het maar op een sappie. Zou ik ooit een echte zeeman worden? Dan valt de avond alweer en op de kaart in de laptop staat nog maar een heel klein lijntje van de afstand die we gedaan hebben sinds het vertrek uit Camaret. Wat een enorme plas.

Donderdag 11 augustus 18e dag

Op de marifoon een oproep van het zeilschip 'aurora' , we luisteren mee op kanaal 88. Het blijkt te gaan over een club zeezeilers onder de naam ' Ocean People' die terug komen van een retourtje Azoren. Ze zijn met een flink aantal boten, we horen wel 10 namen van schepen die zich melden bij de flottielje leider Paul, van de Aurora. We zijn nieuwsgierig en roepen hem later op en horen alle details van hun reis. Een van de schepen heeft ook walvissen gespot , ze hebben het over een Pilot-whale van ongeveer 13 meter. Ze zijn er helemaal enthousiast over en hebben gelukkig wat foto's kunnen maken. Dan wordt het weer stil en zachtjes tuffen we met weinig toeren door het zilte nat. In de middag komt er wat wind en kan de motor uit, heerlijk eindelijk rust. René is weer aan het klussen geslagen, een uithouder voor de antenne, want het grootzeil slaat er steeds tegen aan. Weer staat ons roefje helemaal vol gereedschap. Het monteren eist evenwichtskunst, staande op de reling, als een acrobaat in een circus monteert hij de uithouder onder het zonnepaneel en dat alles op een rollend en stampend schip midden op zee.
Van 2011-08-13 beer
Om 20.00 uur weer SSB contact met Lenneart en Suzan.
Het zweedse jacht ligt al in de haven van La Goruna en Hans en Suzan denken binnen enkele uren ook vast te liggen. Wij gaan nog een nachtje door, zolang de wind ons scheepje voortduwd denken we aan geen stoppen. Jan van Genten scheren over de toppen van de golven, wat zijn het toch een geweldige vliegers, het lijkt wel of ze met hun vleugels het water raken. Sommigen duiken als witte pijlen in het woelige water, hebben ze een visje? Het is moeilijk te zien. En weer wordt het nacht.

Vrijdag 12 augustus 19e dag.

In de ochtend een beetje regen. We twijfelen nog over de plaats van bestemming. Als de wind een beetje door blijft staan kunnen we voor dat het weer donker wordt in Ria de Camarinas zijn. Het is nog zestig mijl. Weer zijn we omringd door onze vrienden de Dolfijnen, maar als Coen roept dat ze er weer zijn, roep ik , ja hoor nu even niet , ik sta net m'n tanden te poetsen. In de middag trekt de wind wat verder aan en met een zonnetje erbij is het puur genieten. We gaan nu voor de wind en zetten de 'passaat' zeilen. Twee uitgeboomde voorzeilen met het grootzeil strak in het midden om de slingering te beperken. De Spaanse kust is nu duidelijk zichtbaar, hoge rotsen rijzen uit zee op.
Van 2011-08-13 beer
Dit beeld, denk ik blijft onveranderd. Op het land veranderd er van alles, maar dit heeft Columbus ook zo gezien. De zee, het silhouet van het land, de vogels en de vissen, al eeuwen hetzelfde. Nauwkeurig navigeren we langs de onder water liggende rotsen de baai binnen. Het kleine beschutte haventje ligt achter een lange golfbreker. Op de steiger staat de havenmeester al te zwaaien en gebaart ons achter aan een steiger vast te maken. Behulpzame Spaanse handen pakken de landvasten en dan ligt de Robeyne vast. Na vier dagen en drie nachten, 380 mijl verder, 55 motor uren.
Het is tijd voor een douche en een biertje. Morgen zien we wel weer verder.
Beer.

vrijdag 12 augustus 2011

Spaanse kust

We zeilen op dit moment met een backstag windje richting Finistere.
Even daarvoor ligt een mooie ria, Ria de Camariñas, nu nog 22 M.
Als we daar nog bij daglicht binnen kunnen lopen doen we dat.
Eindelijk zeilen we met een windje waar de Robeyne voor gebouwd is. Vanacht was het nog zeer lichte wind dus motor aan/uit zeiltje erbij en zeiltje eraf. Terwijl het klam en nattig was. Coen voer tijdens zijn wacht (van 0100 tot 0500) lange tijd in de mist. Toen ik de wacht overnam was die opeens verdwenen en kwamen meerdere vissersboten, voor het eerst sinds Camaret, in zicht.
Tijdens de wacht van Bernard (0900-1300) en nu terwijl ik zit te tikken volop dolfijnen rond de boot.
Prachtig! De afstand tot de spaanse kust is nu iets meer dan 10 M en voor het eerst land in zicht.
Met een beetje geluk valt deze keer happy hour als we achter anker liggen.
René

donderdag 11 augustus 2011

nog een dagje op zee

Afgelopen nacht was rustig weer, veel motoren dus, met een prachtige sterrenhemel.
We motorzeilen nu aan de wind richting La coruña, nog 90 Mijl.
Volop zon met een frisse wind. Volgens de BBC is de wind hier variabel 3-4.
Wij hebben een w-sw 3. Na de heerlijke lunch van Bernard, een overheelijke salade, is het hier relax time.
we lezen,dutten en rommelen wat. De worsten van Iko, Groninger worst, hebben we te drogen gehangen.
Coen zet nog wat koffie en Bernard controleert de fotoos van de dolfijnen.
Zo bereiden we ons voor op happy hour. Je ziet een zwaar leven maar we slepen ons er wel doorheen.
De zee is leeg zover we kunnen kijken en uit de marifoon klinkt steed vaker Spaans.

René

Hieronder volgt nog een gedicht van Bernard:

'Robeyne's Toilet
Bij het ter zitting gaan op Robeyne's w.c
moet je aan twee dingen denken..
een afsluiter links en nog eentje rechts,
die moeten een kwart slagje zwenken
en dan, dat staat vast
nadat je ontlast...
moet je dit ritueeltje herhalen
want als je het vergeet
Oh Here me jeet
kan de veroorzaker een potje gaan balen.
want wie het vergeet is het haasje
Hij trekke het boetekleed aan
Want als we de schipper geloven
dan gaan we er alle drie aan
Zout water stroomt dan over de pot
snel zinken is dan ons aller lot
want ja , het klinkt maf
maar dan borrelt ie af
en liggen we dan op de bodem van de zee
Kunnen we zeggen......'t kwam door de plee...

woensdag 10 augustus 2011

De golf van Biscaje

Wij deinen inmiddels op de lange oceaan golven in Biscaje.

we zijn nu een dagje onderweg.
De eerste zes uur konden we mooi zeilen daarna wind nix en motor aan.
Het stikt van de dolfijnen die springend en spetternd rond de boot komen zwemmen.
Bernard druk in de weer met de kamera maar goed vastleggen is moeilijk!
Beiden heren slapen nu en de motor moet zachtjes meeduwen om voldoende vaart te krijgen.

Verder loopt het hier prima.
Bernard is naast het verhaal ook nog gedichten gaan schrijven; over de afsluiter van de wc ed. Ik weet niet of ze gepubliceerd worden.
De Sobat Kras ligt al ver voor en ook de Harmonie van de zweed Lennart met echtgenote(gaan naar de middelandse zee),beide gelijk met ons vertrokken en gaan hard op de motor. We hebben met zijn drieen een radiocontact via ssb om 20:00.
Dat werkte leuk: even horen waar ze zitten en hoe het met hen gaat. Vanavond weer.

groet René

zondag 7 augustus 2011

14 dagen onderweg

Zaterdag 6 augustus 13e dag.
De dag begint met regen, hoe kan het ook anders op de 13e! De stokbroden droog overbrengen van de plaatselijke Boulanger naar boord is nu van belang. Met de koffie lezen en bestuderen we de oversteek van de Golf van Biscaje. 75 NM vanaf Pointe du Raz naar de Noordkust van Spanje loopt de dieptelijn van het Continentale plat. De oceaan met een diepte van ruim 4000 meter gaat binnen een afstand van 20 mijl naar een diepte van 130 meter. In de Reeds waarschuwen ze voor onaangename omstandigheden. We moeten daar we overheen, vandaar onze voorzichtigheid.
Voor de lunch geen ' fruit de Mer' op een zonnig terras, maar een blik erwtensoep uit de voorraadkast. In de plaatselijke krant ' Le Télegramme' een artikel over een spectaculaire redding door een Franse helikopter , die zes vissers van een Belgische visserboot heeft geplukt in de nacht van afgelopen donderdag op vrijdag. Ze waren op de rotsen gelopen bij het eiland SEIN, hier vlakbij in de baai van Brest en zinkende. Onze buren, ja, die met hun Breehorn, hadden ons al verteld dat ze, komende uit de Golf, die nacht hun MAY DAY hadden gehoord. De dag verder doorgebracht met lezen, boodschappen, klusjes en ook nu weer een pinteke op een sfeervol pleintje.
Coen leeft zich uit in ons kombuisje en even later zitten we aan de gebakken schol,aardappelen in de schil en groente. We halen nog een afzakkertje a/b 'Sobat Kras' , dan is het wel eens welletjes en het is alweer na middernacht als we ons eigen hutje opzoeken.
Zondag 7 augustus 14e dag.
Op radio 'Nostalgie' , een populaire Franse zender, klinkt 'Morning has broken' van Cat Stevens.
Erg toepasselijk voor deze zondag. Vanwege de slechte weersverwachtingen blijven we nog zeker twee dagen in Camaret sur Mer. De 'Gribs' geven windkracht 7/8 voor de Golf. Coen is al druk bezig met het poetsen van de ' nietmeerzoergdoorzichtige' ramen van de buiskap. Hij zweert bij Turtle wax, maar dan wel de groene fles! René ligt nog in Morpheus armen. Ik loop naar het havenkantoor, achter het raam de weersverwachting voor de komende dagen. Alles in overeenstemming met wat we al wisten. Harde wind, onweer en de zee AGITEE.
Ze hanteren vijf criteria voor de conditie op zee, Mer Belle, Mer peu agitee , Agitee, Forte en tres forte.
Op weg naar het gezellige dorpje kom je langs een scheepskerkhof. Afgedankte, oude vissersboten worden hier het kiezelstrand opgevaren om nooit meer hun neus in de golven te steken. Moeder natuur doet verder haar werk. Door de weersinvloeden zijn ze al half vergaan. Op hun verroeste zijkant een bord geschroefd met: DANGER, interdiction de monter a bord , om iedereen op afstand te houden. Gezien de staat waarin ze verkeren moet het al heel wat jaren geleden zijn dat stoere Bretonse vissers met deze schepen het ruime sop kozen, om met de ruimen vol vis naar de veilige haven terug te keren. In gedachte zie ik ze staan, in weer en wind sjorrend aan de netten om de rijke buit binnen te halen. Het is een triest gezicht, deze relikwieën uit vervlogen tijden. De gaten vallen in hun eens zo strak geschilderde huid, touwen en lijnen hangen werkloos langs hun roestige rompen. Er zit geen glas meer in de ramen van het stuurhuis en patrijspoorten klapperen half open in de wind. De namen van de schepen, vaak verwijzend naar de vrouw van de schipper, zijn nog maar nauwelijks te lezen door de invloed van de zon, zout en de wind. ' magellan', ' Marie Louise' en ' Annabelle'. Verderop liggen alleen nog maar karkassen van wat eens het trotse bezit was van een visserman. De meeuwen, die vissersschepen altijd trouw vergezellen, vliegen er nu krijsend overheen, dit keer geen makkelijk maaltje vis. Het worden prachtige foto's met de opkomende ochtendzon in de achtergrond. Ik wandel verder en hoef de Fransen met een stokbrood maar tegemoet te lopen om bij de boulangerie te komen. Hoewel het nog vroeg is staat er toch al een rij.
Behalve stokbrood verlaten de klanten de winkel met croissantjes en dozen gebakjes. Het is zondag en dat moet gevierd worden. Op de terrassen ontbijten locals in het behaaglijke zonnetje, sigaretje, koffie en een krantje. De eerste toeristen schuifelen al langs de boulevard en vergapen zich aan de boutiekjes met kleding en de stalletjes met souvenirs, ansichtkaarten en zonnebrandcrèmes.
Het is augustus en de vakantiemaand voor de Fransen. Terug a/boord heeft René alweer een nieuw project onder handen genomen. Onze windvaan installatie heeft hij van de achtersteven gehaald en wordt behandeld om aangroei te voorkomen. Na een salade nicoise voor lunch komt onze Zweedse achterbuurman René helpen om de SSB zender/ontvanger aan de praat te krijgen. Het zijn aardige
en behulpzame mensen, vanmorgen nog kwam zijn vrouw met een soort zelfgebakken brownies naar ons schip, " voor bij de koffie" zei ze. Ze zijn op weg naar de Middellandse zee en kunnen 1 jaar weg blijven. Met engelen geduld worden alle mogelijkheden en onmogelijkheden doorgenomen waar het probleem zou kunnen zitten. Ze spreken een soort SSB taal met elkaar en gebruiken termen en woorden die niet de onze zijn. Ze kijken elkaar begripvol aan en knikken regelmatig bevestigend. Uit het apparaat voorlopig alleen nog maar gekraak. Dan roept zijn vrouw dat het eten klaar staat en probeert René het verder alleen. Morgen komt onze vriend terug. Komt vast wel goed!
Even later klopt de buurman van het naast ons liggende Belgische schip, hij kijkt ons wat hulpeloos aan. Staat zijn vrouw net te koken is het gas op, of we een gastankje hebben. Nou dat niet maar mevrouw kan de warme hap toch wel bij ons opwarmen? Even later staat een charmante zuiderbuur bij ons in 't keukentje honderd uit te praten, onderwijl in een welriekende pan met pasta te roeren.
Ze is al de vierde vrouw in ons gezellige kajuitje sinds ons vertrek. Suzan natuurlijk, maar die is kind aan huis, de kenau van de Franse Douane en onze goedgebekte Belgische buurvrouw.
Dan was er nog een, daarover later meer?! Voor het slapen gaan staat er weer een Fransman een beetje hopeloos te gebaren bij het elektriciteitskastje op de steiger. Hij heeft de kabel in de plomp laten vallen, die is nu nat , ja, das duidelijk. Maar hij wil zijn vrouw bellen en z'n mobieltje is leeg.
Op de Robeyne zijn genoeg stopcontacten, kom maar op met je 'handy'. Kunnen we eindelijk gaan slapen.??
Beer

vrijdag 5 augustus 2011

In camaret sur Mer

Waar was ik gebleven, ja daar zat ik dan alleen in de kuip met dat lichtje achter me. Coen en René in diepe slaap, zoek het zelf lekker uit joh! Jij wil toch varen!! Volgens de geleerde lessen van het vaarbewijs hoefde ik me geen zorgen te maken. Het vaartuig kwam van twee streken achterlijker dan dwars, d.w.z. binnen de twee en twintig en een halve graad van de kompasroos, dan is het een z.g. oploper en moet hij uitwijken. Maar 't kwam wel heel snel en toen zag ik ook groen licht. Misschien een visserman? Of een snel varend privejacht met een inslaap gesukkelde eigenaar varend op de automaat? Het bevalt me helemaal niet en verleg de koers 20 graden stuurboord uit. Maar de lampen, inmiddels groen en twee wit ( heel verwarrend ) blijven dichterbij komen. Ik besluit de motor te starten en van hem weg te varen. Plotseling een verblindend zoeklicht in de kuip, zodat ik nu echt helemaal niks meer zie. Dan komt René, inmiddels wakker geworden van het motor lawaai vragen wat er is. Gelijktijdig doemt er uit de donkere nacht een rubberboot op met vier figuren erin.
Heel spooky allemaal..... Ze roepen om snelheid te minderen en willen aan boord komen...........
Dan zien we het: FRANSE DOUANE..!! en even later klauteren drie mannen en een vrouw op de Robeyne. Door de golven die er lopen nog een hachelijke onderneming.
Who's the skipper, how many persons on board, what is your destination, where you from???
Een spervuur van vragen en Coen moet ook uit zijn kooi komen en in de kuip gaan zitten. Dan gaan ze naar binnen en gooien de hele boel open. Alles, maar dan ook alles wordt gecontroleerd.
Ze doorzoeken de kasten, kijken in de ijskast, weekendtassen met kleren worden omgekeerd, m'n toilettas doorzocht, onder de luiken gekeken, achter de bedden gevoeld, gekeken en ondertussen maar vragen. Do you have knives, any pistols, drugs, money ??? Other persons on board??
René wordt het nu een beetje zat en zegt tegen de vrouw dat hij het wel erg agressief en intimiderend vind overkomen. In Nederland stellen de douanemensen zich netjes voor en vragen dan beleefd of ze het schip mogen onderzoeken! Nou dat vinden ze helemaal niet en zijn verbaast dat wij dat wel vinden. Ze gaan gewoon verder, paspoorten, bemanningslijst, eigendomspapieren
moeten getoond en gechecked worden. René heeft alles bij de hand en keurig in mapjes voor ze klaar liggen. Natuurlijk vinden ze niks, dat wisten wij ook wel en eindelijk worden ze iets rustiger.
Waar we heen gaan en hoe? Via Senegal en Gambia naar Zuid Amerika zeg ik, ze kijken bedenkelijk en beginnen bijna weer te zoeken! Maar dan zijn ze toch overtuigd dat we maar gewoon drie mannetjes op een bootje zijn, die een plezierreisje willen maken. Voila, bon voyage, bon route en ze trekken hun dikke jassen en zwemvesten weer aan en roepen, middels hun walky talky, de rubberboot weer aan die trouw als een loodsmannetje bij een haai ons schip was blijven volgen.
Dan verlaten ze de Robeyne en verdwijnen in de stikdonkere nacht net zo snel als ze gekomen waren, ons enigszinds verbouwereerd achterlatend. We kletsen nog even na over het voorval en vinden alle drie dat het behoorlijk agressief overkwam, een soort overval maar dan door de Douane.
We besluiten de havenplaats L'Aberwrac'h te vergeten, gezien de meelopende stroom en door te varen naar Brest.
René gaat weer z'n kooi in en Coen neemt m'n wacht over, ' t is toch bijna zijn tijd. Het is inmiddels woensdag geworden. Na enkele uren moet de motor toch bij want de nacht geeft geen wind meer.
Als het weer dag wordt en René z'n shift overneemt zijn we dwars van ILE D'OUESSANT en varen we door de Passage du Fromveur. Het laatste stuk kunnen weer prachtig zeilen en ik oefen bij de mast om een rif in het zeil te zetten, zodat het een routine handeling wordt in het geval 't 's nachts nodig mocht zijn. De eerste druppels van een frontje vallen als we de baai van Brest binnenvaren.
We kiezen voor Camaret sur mer , een prachtig oud vissersplaatsje aan de gelijknamige baai.
Bij de ingang staat fier een verdedigingstoren uit 1688 in Toscaanse kleuren geschilderd. Gebouwd door de beroemde Franse fortenbouwer Vauban om de Engelsen en andere indringers op afstand te houden. We draaien de haven in en meren af aan een drijvende steiger. Ook hier is het verval weer imposant.De windmeter staat op 22 knopen en het begint te regenen. We zetten het kuiptentje op en terwijl de druppels op het dakje kletteren nemen we een borrel op de 130 mijl vanaf Guernsey. Zo en nu maar afwachten wat het weer gaat doen voor onze oversteek door de golf van Biscaye. Tenslotte bij het ware zeilen draait het om de kunst van het wachten! En een geduldige schipper heeft altijd mooi weer.! De hele nacht storm en regen, de Robeyne rukt aan zijn landvasten maar wij liggen gelukkig veilig in de haven. Met dit weer wil je niet buiten zijn. De volgende ochtend is het grauw en mistig.
Nadat we ons stokbroodje bij de Boulanger hebben gehaald knapt het weer ziender ogen op, de zon komt erbij en het wordt gewoon warm. Na een ommeletje met kaas gaan we wandelen. Een prachtige tocht over de rotsen uitkijkend over de baai van Brest. Diep beneden ons een zeilklas windsurfertjes, die moedig, onder aanvoering van ervaren instructeurs in volgboten het ruime sop kiezen.
We lopen een deel van route GR 34, een Grand Randonnee, waar we veel ervaren lopers en klimmers tegenkomen. Aan de andere kant , de oceaankant ligt een prachtig mooi wit strand. Er is een man bezig met een parachute, de stijgingswind helpt hem bij het loskomen en heel relaxed daalt hij af naar het ver beneden ons gelegen strand. Op weg naar het dorpje komen we nog langs een veldje met Menhirs, de grote rechtopstaande stenen uit vervlogen tijden. Astrix en Obelisk denken we er maar bij. We doen boodschappen bij de plaatselijke super en verbazen ons over het enorme aanbod! Wat hebben die Fransen toch een verrukkelijke eetcultuur! Bij de vis afdeling kopen we een paar prachtige visjes. Langs de vele terrasjes en restaurants slenteren we terug naar boord. Bij een Ierse! kroeg nemen we nog een lekker Belgisch biertje. Terug a/boord gaan de visjes in de pan en zitten we heerlijk te smullen. Coen gaat skypen met Roelie en op de laptop kunnen we haar zien lachen in hun flat in Groningen, ook Marijke in Parkhaven is 'on line' en vult onze kajuit! 't Blijft toch heel bijzonder allemaal.
Vrijdag 5 augustus 12e dag
Ben vroeg op en help een zeilboot die naast ons komt liggen. Het is een nietpiepjongmeer stel met een Breehorn 37 ( type zeilschip) .Ze komen uit Spanje en hebben 500 mijl nonstop gevaren met een kapotte stuurautomaat en zijn behoorlijk moe. Ook in de 'Golf ' nog het nodige aan harde wind
gehad. Ze komen uit Vlissingen en daar zijn ze met het water opgevoed
Zodra René wakker is begint hij te klussen. Een schakelaar die de stroomtoevoer van de ene accu naar de andere accu moet regelen doet het niet zoals hij wil. Nog voor de koffie ligt het hele interieur weer overhoop ( wat de Franse Douane zo netjes had opgeruimd!) en wordt er geschroefd, gezaagd, gebeiteld, gesleuteld en geboord , maar alles, dat moet gezegd worden, zonder zuchten , steunen of lelijke worden en met de lunch is het gefixed, dan bedenkt hij weer iets anders dat veranderd of verbeterd kan worden. Dit keer wordt het ankerlicht voorzien van een aan/uit schakelaar en zo is het dan weer borreltijd! En wat schets onze verbazing, ja hoor daar zijn ze weer.
Vrolijk lachend staan Hans en Suzan naast de boot. Ze hebben er wat langer over gedaan en in een andere haven overnacht. Happy Hour met goede zeilvrienden. Ze blijven niet lang, ook zij hebben een nachtje doorgevaren en willen vroeg te kooi. Coen en René gaan vissen op de pier en ik schrijf nog even voor 't Blog. Als ze terug komen zeggen niets te hebben gevangen. Ze wilden niet gelijk de show stelen bij de lokale vissers.......ja,ja...

donderdag 4 augustus 2011

Op naar Bertagne

Maandag 1 augustus, de 8e dag
De dag ontwaakt, het is windstil, de Robeyne ligt in de baai van Alderney en rolt op de deining.
Van de overige boten hoor je alleen het geluid van de vallen die tegen de mast slaan en de gedempte stemmen van enkele vroege vogels.
Coen heeft een vis aan de hengel die hij 's nachts heeft laten slaan. We pakken het grote visboek erbij, het kado van vrienden van Parkhaven en vinden wat het is: een Pollak, 40 cm lang en de beschrijving zegt: een uitstekende vis. We eten haar/hem tijdens de lunch, net kabeljauw.
Elke dag z'n visje scheelt in de maand uitgaven. Nog even met ons rode bijbootje 'Dame Blanche' naar de yachtclub om te douchen. Na de lunch anker op en binden 'Dame Blanche' op het voordek. Op de motor varen we door de ' Swinge' de doorgang tussen Aldeney en het rotseiland Burhou , daarna in het Little Russel channel met aan bakboord het eiland HERM ( vogelreservaat ) op weg naar St.Peter Port op Guernsey. Vlak voor de haveningang ligt een immens groot cruiseschip voor anker. De laatste passagiers worden met tenders naar het drijvende flatgebouw gebracht. Ze zullen zo wel weer vertrekken. De havenmeester komt ons met een bootje tegemoet varen, vraagt onze diepgang en verwijst ons naar een steiger. Na vastmaken gaan we snel de stad in om onze mondvoorraad aan te vullen. René en Coen lopen nog even langs het havenkantoor voor een inlog code voor de WIFI. Ja, we zijn nog niet 'los' van de bewoonde wereld. We zitten nog met navelstrengen vast aan het thuisfront. Terug a/boord zie ik dat er een zeilboot naast ons heeft vastgemaakt, het is een Centurion en zo'n schip hebben Madee en ik jaren gehad. De Franse eigenaar en z'n vrouw zitten sip te kijken, hun motor is kapot, gebroken zuigerveer, jammer... jammer...einde vacantie, met hun drie kinderen moeten ze nu maar iets anders bedenken. De kids hadden zich er zo op verheugd. I feel sorry voor ze.
René haalt de ' GRIBFILES ' binnen , het weeroverzicht voor de komende 5 dagen. We kiezen voor BREST als uitgangspunt voor de oversteek van de Golf van Biscaye. Het is 125 mijl en de windrichting o.k. alleen niet sterk genoeg, bij 5 mijl per uur doen we er tenminste 24 uur over. We zien wel, we gaan eerst maar eens een hapje eten in de stad. St. Peter Port heeft meer dan honderd restaurants en alle landen zijn vertegenwoordigd, dus dat moet toch lukken! Bij de havenuitgang hangt een groot bord betr. RABIES, het is ten strengste verboden dieren het land op te brengen, anders ben je je hondje, poesje, cavia of konijntje kwijt! Ze gaan zes maanden in quarantaine of ze worden vernietigd!! en de eigenaar wacht een enorme boete.
We zoeken niet lang, de eerste pub nodigt al uit, behalve, halve en hele pints kun je er ook behoorlijk eten. Het is echt het 'kleine cafe aan de haven sfeertje' lawaaierig, warm en gezellig. Op een mega tv scherm een voetbal wedstrijd Liverpool tegen een club uit Noorwegen. Ze spelen met een zwarte rouwband en leggen rozen op het gras bij het begin van de wedstrijd. Natuurlijk vanwege het drama in Noorwegen. Kuitert speelt bij Liverpool en speelt de sterren van de hemel.
Na het eten nemen we nog een paar straatjes van 12% om de kuitspieren te trainen en krijgen respect voor de helden van de Tour de France tijdens de beklimmingen van de Alpen en Pyreneeën reuzen. Coen is niet bijster enthousiast over de avondwandeling! Terug op de boot ga ik met een boek naar m'n kooi maar twee bladzijden later heeft vrouwe slaap me reeds in haar armen en ben ik in dromenland.
Dinsdag, 2 augustus 9e dag
Om 08.00 uur gaan we naar de jetty om te tanken. De twee jerrycans a/dek worden gevuld en de hoofdtank tot de nok bijgevuld. We hebben nu 290 ltr. Diesel, daar kunnen we vijf dagen en nachten non stop mee dieselen, maar we zeilen liever.
Bij het tanken schoot me ineens iets te binnen. Het was in de periode dat ik voor Villa Felderhof in Zuid Frankrijk werkte. Via, via, zo gaat dat , waren we uitgenodigd op een mega jacht van 40 meter in de haven van St.Tropez, De bemanning bracht ons rijkelijk glazen champagne en we genoten van de onderhoudende eigenaar die het volgende vertelde. Z'n vrouw en hij hadden vrienden uitgenodigd om een paar weekjes mee te varen. Gastvrij als ze waren hadden ze ook bij het aan land gaan in de diverse luxe Franse badplaatsen hun vrienden vrij gehouden bij het betalen van de restaurant rekeningen. Na de genoten vakantie voelde de vriend zich wel wat bezwaard en bood spontaan aan dan toch in ieder geval de brandstof te betalen, nou dat was o.k
Bij het tanken in St.Maxime moest de beste man 17.000,= euro aftikken!!! Hij deed het zonder met z'n ogen te knipperen, ja, zo doe je dat in 'old boys network'
Als tussenstop op weg naar Brest kiest René voor L'Aber Wrac'h ( Gaelick ) taalgebied van Ierland-Bretagne en Baskenland, een haven halverwege.
Een flauwe koelte trekt ons traagjes weg van het eiland. De wind komt uit Noord en we moeten naar Zuid, dus daar geen klagen over. Tijdens de lunch ontdekken we water in het kastje onder de gootsteen. Na een half uur met z'n kop in 't kastje te hebben gezeten heeft René met hulp van Coen het klusje geklaard, wist niet dat hij ook nog loodgieter was.
Prachtig zoals Robeyne z'n tocht door het kanaal vervolgt, de wind streelt de zeilen en met z'n drieën genieten we van het ritme van de golven. Koers 240 graden, zes knopen schijnbare wind. Katie Melua vult met haar zwoele stemgeluid de kuip. René is kok en zo te merken belooft 't weer wat! We zijn helemaal alleen op het water, de zee is leeg en er loopt een lange oceaandeining.
We delen de wachten in: Beer van 21.00-01.00, Coen pakt de 'hondenwacht' tot 05.00 en René neemt het roer over vanaf 05.00 uur. We drinken koffie en chocolademelk en kletsen nog wat. Zo schommelen we de avond tegemoet en als de nacht zijn donkere kleed over de zee legt komen de lichten van de vuurtorens a/de kust van Bretagne langzaam tot leven.
René heeft nog een 'afspraakje' met Suzan van de ' Sobat Kras' om 20.00 uur om op de kortegolf zender (SSB) contact met elkaar te hebben om te zien of deze vorm van communicatie werkt.
Er is veel gepiep, geruis en gekraak op de zender, maar helaas , geen Suzan. Dan maar een mail via de SSB (Single Side Band). Jammer ,ze hebben beide hun diploma's ervoor gehaald, eens gaat het wel lukken.
Coen gaat vóórslapen, dat kan hij en René blijft nog even. Tegen de tijd dat het helemaal donker is legt ook hij z'n moede hoofd te ruste. Ik check de door René uitgezette koers, zet de zeilen en controleer of het driekleurentoplicht brandt en nestel me onder de buiskap met nog een kop chocolademelk. Het is uitermate rustig op zee, met 6 knopen ( beetje stroom mee ) maakt de Robeyne haar reputatie als veilig en koersvast zeilschip helemaal waar. De stuurautomaat hoeft nauwelijks te corrigeren en als een vliegende Hollander doorklieft ze de golven, een prachtig fluoriserend kielzog achterlatend.
Echt een moment om alles van de voorbije dagen nog eens rustig te overdenken. We hebben zo lang naar deze reis verlangd en nu zijn we dan op weg naar Zuid Amerika. Het is allemaal nog wat onwerkelijk. We zijn met z'n drieën een droom aan het verwezenlijken. Gesteund door drie topvrouwen thuis, die ons dit gunnen en er alles aan hebben gedaan dat duidelijk te maken.
In de schaars verlichte kajuit hangt een foto van onze meiden en ik betrap me erop dat ik al tegen ze begin te praten! Ik kijk regelmatig 360 graden rond, maar buiten de lichten van de vuurtorens op de vaste wal van Bretagne is er niets te zien. Bij een soort mijnwerkers lampje dat met banden op m'n hoofd zit lees ik verder in het boek van Jean Heylbroek, hij vaart inmiddels in Frans Polynesië in the Pacific Ocean, ook niet verkeerd, maar laten wij voorlopig eerst maar eens de Atlantic bedwingen en dan verder zien.....
Ik overzie nogmaals de donkere zee en ontwaar een een lichtje in de verte achter ons dat met hoge snelheid op ons af lijkt te komen...................
wordt vervolgd.

Beer

maandag 1 augustus 2011

Cherbourg Alderney

We liggen dus in Cherbourg en naast ons komt een Nederlandse boot liggen. Een aardig jong echtpaar met hun zeilboot op weg naar de kanaaleilanden. Ze hebben een dochtertje, we schatten haar niet ouder dan 8 jaar, ze stond nog net niet zelf achter het roer van hun boot maar voor de rest deed ze alles bij het aanleggen zoals het hoort. In haar roze jurkje sprong ze zo op de steiger en knoopte de boot zodanig professioneel vast dat het windkracht 9 zou kunnen weerstaan. Haar ouders hadden haar de mooie naam Isabella gegeven en ze praatte honderd uit, met haar visnetje haalde ze krabbetjes, garnalen en visjes onder de steiger vandaan en vertelde ons alles over de geheimen van het onderwaterleven.
Kortom een scheetje die duidelijk niet op haar mondje was gevallen maar we waren blij toen haar moeder haar riep dat het bedtijd was...zo eindelijk even rust, onze Laura Dekker in spe.
Als ik naar de capitainerie ( havenkantoor ) loop valt mijn oog op een kleine zeilboot met aan de reling fotokopieën geplakt met advertentie voor een boek, ik blijf even staan en ontdek de eigenaar van het vaartuigje achter z'n buiskap. Hij nodigt me uit aan boord te komen en even later begrijp ik met wie ik hier zit, het is een zeer kleurrijke Belg, afgestudeerd conservatorium ( viool) die in z'n eentje met dit kleine scheepje in vier jaar de hele wereld is rond gevaren. Jean Heylbroeck,
Ik koop natuurlijk zijn boek, plus nog een kinderboek dat hij heeft geschreven, maak een foto van hem en wandel verder naar de capitainerie. Ligt er ook nog een roeiboot, waarmee een local uit Cherbourg de oceaan wil bedwingen. Ik kon hem zeggen dat een Nederlander hem voor was gegaan, nou dat wist ie, maar dat weerhield hem er niet van het ook te proberen, tuurlijk, als je iets in je kop hebt moet je dat vooral doen.
Het is vrijdag 29 juli, onze 6e dag als tijdens de koffie Coen plotseling roept: he daar zijn die vrienden van jullie uit Parkhaven, en inderdaad statig draait hun boot de haven in. Het zijn Hans en Suzan met hun zeilboot " Sobat Kras" op weg naar ...Nieuw Zeeland (zie http://www.sobatkras.nl)! Komende winter blijven ze even in Portugal maar daarna gaan ze toch echt naar de andere kant van de aardbol. Met happy hour
komen ze bij ons a/boord. Ze hebben hun reis zeer zorgvuldig gepland en voorbereid, hun schip een 45 voet Island Packet is tot in detail klaargemaakt om er de komende jaren de wereldzeeën mee te bevaren. Ook zelf hebben ze alle mogelijke opleidingen, cursussen etc. gedaan. Suzan is zelfs scheepsmakelaar en zou onderweg nog taxaties en dergelijke kunnen doen. Ze zijn er helemaal klaar voor. In de middag doen we de noodzakelijke boodschappen bij de Carrefour (super grote super)
Het is een feestweek in Cherbourg en we besluiten die avond in de stad te gaan eten.
Langs de havenkant zijn gezellige tentjes, er is ook een danstent waar wordt gedanst, ja, maar niet gewoon, dansmuziek van zo net na de oorlog, met vrouwen met zwarte nopjes jurken . en witte handschoenen aan, ook de mannen helemaal in oude stijl en waanzinnig leuke en vrolijke muziek.
Shit! Nou hebben we geen filmcamera bij ons. Nog even twijfelen en kijken, je kunt toch niet alles filmen zeg ik tegen Coen, gewoon kwestie van jammer dan. Maar dan kunnen we het niet laten en Coen en ik hollen terug naar de boot om onze camera's te halen, voorwaar toch noch een heel eind lopen, snel alles gepakt en hup, geen tijd verliezen terug naar deze unieke happening, als ze dat thuis zien, moet jij eens kijken!! Buiten adem komen we weer ter plaatse waar René ons opwacht.
TE LAAT...ze stoppen er net mee, shit..
's Avonds eten we in een restaurantje aan de haven, heel menuutje voor 17 eurootjes ( 't was ook geen culinair hoogstandje!) met kaas en koffie na, voldaan en tevreden keren we terug naar ons huisje a/de steiger.
Zaterdag 30 juli zesde dag
Onze bestemming: Aldeney, een van de kanaal eilanden. Het is 23 NM ( nautical myles ) van Cherbourg ( NM is 1852 meter) ongeveer 40 kilometer dus. Het is niet de afstand die het moeilijk maakt, wel de stroom. We moeten door de ' RACE' van Aldeney en daar kan de stroom oplopen tot wel 7 tot 8 myl ( bij springtij) Op de motor komt de Robeyne nauwelijks aan de 6.
Rene heeft het allemaal goed berekend en de gegevens uit de REEDS gehaald. De Reeds is de bijbel voor de zeilers. 1026 !! pagina's boordevol nautische informatie. Rene staat er mee op en hij gaat er mee naar bed! Letterlijk! We vertrekken om 09.30 om optimaal van de meelopende stroom te profiteren. Het is nog bewolkt maar gaandeweg breekt de zon door en met een mooi achterlijk windje varen we langs de mooie kusten van Normandië.
Bij Aldeney moeten we oppassen er niet voorbij te zeilen, zo hard zet de stroom ons opzij. Zorgvuldig manoeuvrerend stuurt ik de Robeyne tussen de vele ( net onderwater ) liggende rotsen naar de ankerplaats in de baai van BRAYE en even later valt ons onvolprezen ROCNA anker in het heldere water van dit idyllische eiland. We 'steken' 40 meter ankerketting. Aanbevolen wordt altijd om tenminste 3x de diepte aan ketting uit te vieren. Als we ankeren staat de dieptemeter op 6 meter onder de kiel, maar het is eb en het ' verval' ( verschil tussen eb en vloed ) is hier wel meer dan 7 meter, er gaat dus nog heel wat bijkomen en dan is de diepte zomaar 13 meter! Vandaar de 40 meter ankerketting. Oppassen natuurlijk als je bij vloed binnen komt en denkt dat je veilig ligt met 6 meter diepte.
De rubberboot (bijboot of dingy) wordt opgepompt en te water gelaten, Coen en René laten het buitenboordmotortje zakken en ik maak het aan de spiegel vast. Het is inmiddels wat gaan waaien en ons tochtje naar de vaste wal is verre van droog!
We landden aan de jetty ( steiger ) maar daar liggen al minstens 60 dingy's,van de overige zeilers, die ook zonodig even naar de wal moesten. Kwestie van goed gas geven en hup, wring 't bootje er maar tussen. We gaan op zoek en vinden een piepklein watersport winkeltje. Buiten, op een prikbord hangt een advertentie: wanted, good woman, must be able to clean, cook, sew, dig worms and clean fish, must have boat and motor. Please sent picture of boat and motor !!!!!!
René zoekt een ringetje voor 't lummelbeslag!?! Dat is het beslag waarmee de giek aan de mast zit verankerd .Zeg dat maar in goed Engels! Maar het zijn professionals en begrijpen ' t direct.
In een roestig blik mag René zoeken en hij is er even zoet mee. Gelukkig zit er wat bij en nog die zelfde middag gaat het ringetje na nog heel wat te zijn bijgeveild op z'n plek in het lummelbeslag.
Dit keer happy hour op de 'Sobat Kras' die enkele uren na ons zijn binnengelopen. Het loopt uit zoals gewoonlijk en Suzan maakt een heerlijke zuurkoolschotel voor ons, wij varen nog even naar de Robeyne voor worst en bier en genieten van een heerlijk samenzijn, kletsen over bootjes en nog wat natuurlijk en het is al bijna nacht als we in ons natte bootje tussen alle andere schommelende boten naar de Robeyne terugkeren. Dank Hans en Suzan!
Zondag 31 juli, 7e dag
Eieren met spek! En dan.... wat gaan we doen vandaag? Coen blijft graag a/boord en even later pruttelen René in ik in de dingy naar de wal. Alderney is maar klein ( ruim twee duizend inwoners)
Door het pittoreske dorpsstraatje naar boven waar uit een kerk prachtig gezang klinkt en even later zitten we tussen de kerkgangers te luisteren naar het koor. Opvallend is de gezellige en gemoedelijke sfeer. Na afloop van de dienst speelt een brassband de sterren van de hemel en de mensen klappen op de maat mee zoals ik dat alleen maar van kerkdiensten uit Tanzania en Suriname ken, maar dit is Engeland! Nou ja ,nee niet helemaal Engeland, de Kanaal eilanden hebben eigen bestuur, eigen geld, eigen vlag etc. Volgende week houdt de pastor een ' The Blessing of the boats, maar helaas ,daar kunnen we niet of wachten.
Buiten is er nog een soort marktje met allerhande gebruikte spulletjes .donaties voor de kerk.
Rene z'n oog valt op een paar zo goed als nieuwe bootschoenen, precies zijn maat. Voorzichtig vraagt hij de 'secondhand rose' naar de prijs. " One pound, sir" !!(iets meer dan 1 euro)
Met drie paar super stappers verlaten we de brocante. Die middag maken we een meer dan indrukwekkende wandeltocht langs de rotskust van het eiland, hier huizen de puffins ( papegaaiduiker) maar helaas krijgen we ze niet te zien, wel jan van genten.
Terug a/boord komen Hans en Suzan nog even 'op de borrel'.Suzan vertelt dat in Camaret sur mer, een vissersplaatsje verderop bij Brest, elke middag een dolfijn de haven komt binnenzwemmen, gezellig langs de boten gaat en hier en daar z'n kop boven water steekt. Nou ja, weet je wat, we gaan toch die kant uit, we gaan gewoon kijken of het zo is.
We nemen nog een borrel en terwijl de zon achter de heuvels gaat en de boten zachtjes wiegen op de binnenlopende deining, schrijf ik dit tweede verslag van onze reis naar de Carieb.
Heerlijke etensluchtjes stijgen uit de kajuit omhoog, Rene leeft zich uit in het piep kleine kombuisje
Morgen gaan we naar Guernsey.